Ne 2, 1-8

(…) łaskawa ręka Boga mojego była nade mną (Ne 2, 8)

Dobre, wygodne życie potrafi znieczulić na niedolę braci, spowodować amnezję wobec bólu, hańby i nieszczęścia doświadczanych w historii i wciąż powtarzających się w życiu ludzi bliskich i dalekich.

Ale ten, który kocha Pana, nie traci pamięci i wrażliwego serca ani w czasach łez, ani w czasie pomyślności i szczęścia. Nie zapomina o swoim mieście, spustoszonym i strawionym ogniem.

Kochający Pana potrafi słuchać poruszeń swojego serca i jest im wierny. Bogu oddaje swoją walkę. Zanim wykona krok, by odbudować spustoszony dom, prosi Go w modlitwie o błogosławieństwo. Jak Nehemiasz, który żyjąc w dobrobycie, nie ogłuchł i nie znieczulił się na pamięć o cierpieniu swojego narodu. Jak Nehemiasz, który posłuchał serca, zaufał Panu i ruszył, by odbudować swoje miasto.
 

Łk 9,57-62 

Gdy Jezus z uczniami szedł drogą, ktoś powiedział do Niego: «Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz».Jezus mu odpowiedział: «Lisy mają nory i ptaki podniebne – gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł położyć».

Do innego rzekł: «Pójdź za Mną». Ten zaś odpowiedział: «Panie, pozwól mi najpierw pójść pogrzebać mojego ojca». Odparł mu: «Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, a ty idź i głoś królestwo Boże».

Jeszcze inny rzekł: «Panie, chcę pójść za Tobą, ale pozwól mi najpierw pożegnać się z moimi w domu». Jezus mu odpowiedział: «Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego».

Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego. Łk 9,62

Nie zajmuj się przeszłością, bo nic w niej nie zmienisz. Nie planuj za bardzo przyszłości, bo możesz się pomylić. Myśl o tym, co teraz – to jedna z zasad życia duchowego, którą przypomniała mi pewna mniszka betlejemitka z Grabowca. To samo mówi dzisiaj Jezus w Ewangelii. Tak wielu chciało iść za Nim, ale bało się zostawić stare sprawy, miejsca, rodzinę. Te obawy towarzyszą nie tylko tym, którzy zastanawiają się nad wyborem życia zakonnego; są codziennością nas wszystkich. Boimy się puścić to, co mamy. A Bóg codziennie stwarza dobro. Warto zaufać i puścić wszystko, zobaczyć dobro teraz.

Żyła w II połowie XIX wieku we Francji. Na jej oczach świat dynamicznie się zmieniał. Wynalazki goniły jedne drugie, przekształcał się dotychczasowy model społeczeństwa, ludzie gubili się w natłoku nowinek. Na tym tle pragnienie jej serca było nie z tej epoki – chciała całkowicie oddać się Bogu na wyłączność w karmelitańskiej klauzurze. Czy to była ucieczka od napierającego zewsząd szumu nowoczesności? Nie, czego dowodzi spostrzeżenie, jakie Teresa Martin, od przyjęcia do Karmelu Teresa od Dzieciątka Jezus, poczyniła pewnego dnia. Oto na widok jednego z wynalazków zanotowała: "...teraz nie wymaga już wysiłku wchodzenie po stopniach schodów, u ludzi bogatych z powodzeniem zastępuje je winda. Ja także chciałabym znaleźć windę, aby wznieść się aż do Jezusa, gdyż jestem za mała, żeby wspinać się po stromych schodach doskonałości." Co za fantastyczna myśl. I to wyrażona językiem zrozumiałym dla współczesnych. Winda jako obraz nowej drogi duszy do Boga. Małej drogi Małej Tereski. Podróż zaczyna się od parteru, wraz ze staniem się na powrót dzieckiem. Potem są kolejne piętra: ślepego zaufania Bogu, przyjmowania z pogodą tego, co przychodzi, zgody na swoją małość, na bycie "małym nic", miłowania "aż do bólu" i wreszcie spokoju. Tak, spokoju bo ta winda jedzie przecież do nieba. Tam w 1897 roku dotarła św. Teresa od Dzieciątka Jezus i tam też na nas czeka.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI