Za 8, 20-23

Mieszkańcy jednego miasta, idąc do drugiego, będą mówili: Pójdźmy zjednać przychylność Pana i szukać Pana Zastępów! – Ja także idę (Za 8,21)

Kościół oferuje wiele form modlitwy i dróg rozwoju duchowego. Msza święta, rekolekcje, konferencje, dni skupienia, warsztaty, książki… od medytacji ignacjańskiej aż po muzyczne koncerty uwielbienia - różnorodność tak obfita, że każdy znajdzie dla siebie przestrzeń, by możliwie najbardziej autentycznie utrzymywać relację z Bogiem i wspólnotą wiernych.

Sęk w tym, że w kulturze nastawionej na produktywność, łatwo o nadaktywność również w sferze duchowości. I choć działanie w tym obszarze może skutkować samozadowoleniem z zaliczania kolejnych aktywności, to jednocześnie może doprowadzić do sytuacji, w której przegapimy samego Boga. Czyniąc bożka z formy czy ilości zaangażowania, możemy przegapić Osobę, która pragnie z człowiekiem życia w jedności i bliskości.

Poruszające jest to, że pośród tak wielu propozycji, które daje świat, a także pośród wielu propozycji kultury chrześcijańskiej, proroctwo z dzisiejszego czytania zapowiada, że narody będą szukać tylko Pana Zastępów. Dlatego sposób życia osób wierzących i ich działania muszą bazować na osobistej relacji z Trójjedynym Bogiem. Na świadectwo wobec narodów.

Łk 9,51-56

Gdy dopełniały się dni wzięcia Jezusa z tego świata, postanowił udać się do Jeruzalem, i wysłał przed sobą posłańców. Ci wybrali się w drogę i weszli do pewnego miasteczka samarytańskiego, by przygotować Mu pobyt. Nie przyjęto Go jednak, ponieważ zmierzał do Jeruzalem.

Widząc to, uczniowie Jakub i Jan rzekli: «Panie, czy chcesz, byśmy powiedzieli: Niech ogień spadnie z nieba i pochłonie ich?» Lecz On, odwróciwszy się, zgromił ich.

I udali się do innego miasteczka.

 Nie przyjęto Go jednak,  ponieważ zmierzał do Jerozolimy. Łk 9,53 

W refleksji nad drogą, którą podążał Jezus, dostrzegamy pewien duchowy wzór: wierność Bożemu powołaniu wymaga czasem stanięcia w obliczu niezrozumienia i odrzucenia. Biblijnie patrząc, uczy nas to, że droga wiary bywa wyzwaniem, a konsekwencja w wypełnianiu Bożej woli nie zawsze spotyka się z natychmiastowym zrozumieniem ze strony innych. Takie doświadczenie zaprasza nas, byśmy spojrzeli na własne życie jak na wędrówkę, w której musimy zaufać Bożemu prowadzeniu, nawet jeśli droga wydaje się trudna. W ten sposób uczymy się, że nasza wiara dojrzewa właśnie wtedy, gdy pozostajemy wierni i ufni, czerpiąc siłę z przykładu Chrystusa.

Błyskotliwość, cięty dowcip niewolny od złośliwości, łatwość w dostosowywaniu popularnych powiedzeń do prowadzonej rozmowy lub wywodu i umiejętność sprzedania tego wszystkiego w mowie. Czy to jest opis jakiejś współczesnej telewizyjnej lub internetowej  osobowości? Nie. To oścień z którym całe swoje długie życie zmagał się dzisiejszy patron, oścień, który przysporzył mu za życia sporo wrogów. Zmaganie ze swoją słabością nigdy nie zostało jednak przez Hieronima ze Strydonu zarzucone, dlatego wspominamy go dzisiaj jako świętego, a nie tylko jako błyskotliwego erudytę, który przetłumaczył całe Pismo Święte z języków oryginalnych, to jest z greckiego i hebrajskiego na łacinę. Skądinąd przekład ten, znany jako Wulgata, wciąż – po 1600 latach - należy do znaczących tekstów biblijnych Kościoła rzymskokatolickiego i jest jego oficjalnym tłumaczeniem. Św. Hieronim podjął się tego zadania z woli papieża, św. Damazego I, którego był sekretarzem i kontynuował je aż do swojej śmierci w roku 420, przez niemal pół wieku. Gdy pytano św. Hieronima po co się aż tak trudzi, odpowiadał „nieznajomość Pisma Świętego to nieznajomość Chrystusa” i wracał do pracy, która Biblię uczyniła powszechnie zrozumiałą, jak i powszechny był wtedy język łaciński.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI