Kol 1,15-20

„Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone.” Kol 1,16

To jedna z najcenniejszych pereł Nowego Testamentu, hymn o Chrystusie, któremu podporządkowany jest cały wszechświat. Znajdujemy go w Liście do Kolosan, miasta, w którym wielu mieszkańców wierzyło, że ich los zapisany jest w gwiazdach, a wpływ na życie wywierają przenikające wszystko moce astralne. Wielu, także we wspólnocie chrześcijan, nadmiernie skupiało się też na kulcie aniołów, którzy często zajmowali miejsce Chrystusa. Śpiewany przez pierwszych chrześcijan hymn podkreśla, że absolutnym centrum wszechświata jest Chrystus. W Nim zostało wszystko stworzone. On też jest Początkiem nowego stworzenia. Wszystko zmierza ku Niemu. „Jezus Chrystus jest ośrodkiem wszechświata i historii”. Ważne, by „przez Niego”, „dla Niego” i „w Nim”, toczyło się także nasze życie.

Łk 5,33-39 

Faryzeusze i uczeni w Piśmie rzekli do Jezusa: «Uczniowie Jana dużo poszczą i modły odprawiają, podobnie też uczniowie faryzeuszów; natomiast Twoi jedzą i piją».

A Jezus rzekł do nich: «Czy możecie nakłonić gości weselnych do postu, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, i wtedy, w owe dni, będą pościli».

Opowiedział im też przypowieść: «Nikt nie przyszywa do starego ubrania jako łaty tego, co oderwie od nowego; w przeciwnym razie i nowe podrze, i łata z nowego nie nada się do starego. Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków; w przeciwnym razie młode wino rozerwie bukłaki, i samo wycieknie, i bukłaki przepadną. Lecz młode wino należy wlewać do nowych bukłaków.

Kto się napił starego, nie chce potem młodego – mówi bowiem: „Stare jest lepsze”».

Uczniowie Jana dużo poszczą i modły odprawiają, tak samo uczniowie faryzeuszów; Twoi zaś jedzą i piją. Łk 5,33

Życie Jezusa i jego uczniów było niemałym wyzwaniem dla współczesnych im gorliwych i pobożnych Żydów. Odpuszczał grzechy, jadał z celnikami i grzesznikami, uzdrawiał w szabat, a Jego uczniowie nie dość, że nie poszczą, to jeszcze zrywają kłosy w szabat. Wszystkie te sytuacje św. Łukasz umieszcza obok siebie, jakby chciał pokazać, że to nie przypadek, chwilowe odstępstwo od przestrzegania norm. Chrystus pokazuje swoim życiem i potwierdza nauczaniem zupełnie nową jakość relacji do Ojca, a zarazem głębszy wymiar wszystkich przepisów i obowiązujących norm. Nie są one sztuką dla sztuki, lecz mają służyć dobru i zbawieniu całego człowieka.

Kruchość. Jeśli trzeba by wskazać jedną cechę, która opisuje dzisiejszą patronkę, to chyba  najbardziej rzucającą się w oczy byłaby: kruchość. Nie tylko w sensie jej zdjęć, które zna cały świat: przygarbiona staruszka w sari na ulicach Kalkuty. Przecież zanim ugięła się pod ciężarem lat i obowiązków, wcześniej zmagała się z biedą w rodzinnej Macedonii, w której przyszła na świat w 1910 roku. Brak środków do życia - czy on nie sprawia, że doświadczamy kruchości swego życia? Albo praca nauczycielki w dalekich Indiach jako siostra ze Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Matki Bożej z Loreto? Co może być delikatniejszego od formowania drugiego człowieka. A jest jeszcze w życiorysie dzisiejszej patronki doświadczenie długoletniej duchowej oschłości, które sprawiało, że czuła się niczym puste, kruche naczynie i wyjście poza bezpieczne mury klasztoru, by odpowiadając na powołanie, stawić w pojedynkę czoła oceanowi cierpienia i biedy, zapełniających, ulice Kalkuty. Nawet, gdy z towarzyszących jej sióstr powstało zgromadzenie sióstr Misjonarek Miłości, cóż to było wobec rzesz potrzebujących? Kruchość i małość. A jednak Pan Bóg postanowił posłużyć się tą właśnie kruchością, by czynić wielkie rzeczy. Bo jak mówiła św. Matka Teresa z Kalkuty swoim współsiostrom: chodzi o to, by robić małe rzeczy z wielką miłością. O resztę zatroszczy się Bóg.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI