Rz 13, 8-10

Miłość nie wyrządza zła bliźniemu (Rz 13, 10)

Miliony słów padły wokół tego jednego słowa. Miłość. Zagadana i zbanalizowana, ale najważniejsza na świecie, niezbędna do życia jak tlen. Spośród tych milionów słów zdanie św. Pawła uderza prostotą. Kochaj, to znaczy: nie wyrządzaj zła bliźniemu.

Kochamy, ale ranimy ukochane osoby. Rany wpisane są w miłość. Ale wyrządzanie zła to nie to samo. Wyrządzać zło, to znaczy - nie tylko godzić się na nie, ale w dodatku współpracować z nim.

Czy na pewno o tym pamiętamy? My, rozpaleni udowadnianiem własnych racji? My, obojętni? My, chodzący na skróty w miłości? My, używający słów jak kamieni lub chłostający bliźnich milczeniem?

Łk 14,25-33 

Wielkie tłumy szły z Jezusem. On odwrócił się i rzekł do nich: «Jeśli ktoś przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem. Kto nie dźwiga swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem.

Bo któż z was, chcąc zbudować wieżę, nie usiądzie wpierw i nie oblicza wydatków, czy ma na wykończenie? Inaczej, gdyby położył fundament, a nie zdołałby wykończyć, wszyscy, patrząc na to, zaczęliby drwić z niego: „Ten człowiek zaczął budować, a nie zdołał wykończyć”.

Albo jaki król, mając wyruszyć, aby stoczyć bitwę z drugim królem, nie usiądzie wpierw i nie rozważy, czy w dziesięć tysięcy ludzi może stawić czoło temu, który z dwudziestu tysiącami nadciąga przeciw niemu? Jeśli nie, wyprawia poselstwo, gdy tamten jest jeszcze daleko, i prosi o warunki pokoju.

Tak więc nikt z was, jeśli nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem».

Kto nie dźwiga swego krzyża, a idzie za mną, ten nie może być moim uczniem. Łk 14,27

Relacja z Bogiem opiera się przede wszystkim na drodze. Życie wiarą to kroczenie za Jezusem. Przykłady, które dzisiaj słyszymy, można odczytać jako opis życia duchowego, które przypomina budowanie wieży. W życiu duchowym także musimy mieć nie tylko fundament, ale i odpowiednie środki do ubogacania naszego wnętrza. Tymi środkami są między innymi sakramenty. W życiu duchowym również wyruszamy na wojnę, toczymy walkę ze słabościami. Ale walka nie jest celem. Celem jest pokój wewnętrzny. Mając fundament, bogate życie sakramentalne, pokój ducha, możemy dźwigać krzyż i kroczyć za Panem.

"Po czym to poznam? [czyż nie] jestem już stary i moja żona [nie] jest w podeszłym wieku?". To pytanie stawia archaniołowi Gabrielowi dzisiejszy patron, św. Zachariasz, gdy słyszy, że jego żona, św. Elżbieta, urodzi syna. Tyle się razem namodlili w tej intencji, tyle razy ich serce zostało do głębi napełnione smutkiem na widok szczęśliwych rodziców mieszkających dokoła nich w Ain Karem niedaleko Jerozolimy, tyle cierpkich słów usłyszeli od ludzi o swojej niepłodności, traktowanej jak Boża kara. A przecież do żadnej kary nie dali Panu Bogu pretekstu! Zachariasz był wszak kapłanem, a Elżbieta pochodziła z rodu Aarona. Do tego oboje byli – jak czytamy u św. Łukasza – "sprawiedliwi wobec Boga". Sprawiedliwi, czyli wszystko co czynili było słuszne i szlachetne. Dlatego cierpliwie i z nadzieją czekali na cud narodzin, a lata im upływały. A może to Pan Bóg przez cały ten czas czekał? Może czekał aż się zmęczą tym proszeniem, aż zachwieją się w swoim przekonaniu, że z Bogiem można handlować – my ci damy naszą pobożność, a ty nam upragnionego syna. Może to właśnie jest istota tego doświadczenia świętych Elżbiety i Zachariasza: oczyszczenie intencji, aż do głosu dojdą nie ich zasługi, ale bezwarunkowa miłość, która potrafi zdziałać prawdziwe cuda. A narodziny św. Jana Chrzciciela są nim z całą pewnością.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI