Dn 6,12-28

Mój Bóg posłał swego anioła i on zamknął paszcze lwom; nie wyrządziły mi one krzywdy, ponieważ On uznał mnie za niewinnego; Dn 6, 23

Czytam doniesienia o tych, którzy pozostali z chrześcijanami w Gazie. O franciszkanach pracujących w Ziemi Świętej. Pracują tam do dziś ze względu na desperacką decyzję człowieka, który jak Daniel wszedł do jaskini lwów. 

Trwała piąta wyprawa krzyżowa, krwawa jatka z władającym Jerozolimą sułtanem Al-Mu'azzamem, a Franciszek z Asyżu ruszył do jego brata, sułtana Al-Kamila, by… nawrócić go na chrześcijaństwo. Pomysł, by próbować pokojowych negocjacji w czasach gdy krew lała się strumieniami wydawał się szaleństwem. 

„Lecz któż zdołałby opowiedzieć, z jaką stałością ducha stał przed jego obliczem, z jakim męstwem ducha z nim mówił, z jakim darem wymowy odpowiadał tym, którzy urągali wierze chrześcijańskiej? – pisał Tomasz z Celano − I chociaż przez wielu [Saracenów] został potraktowany dość wrogo i ze wstrętem, przez sułtana jednak przyjęty został z niezwykłą czcią. Bardzo poruszyły go słowa Franciszka i chętnie go słuchał”. 

Franciszkanie dostali pozwolenie na posługę w Ziemi Świętej. Jak bardzo przypomina to dekret kończący dzisiejsze czytanie.
 

Kiedy pójść za głosem swojego serca, a kiedy poddać się woli kogoś innego? Tu nie ma prostych odpowiedzi. Taka na przykład Małgorzata Sabaudzka, XIV-wieczna księżniczka z Piemontu, choć miała pragnienie życia zakonnego to w wieku 13 lat wyszła z woli rodziny za 40-letniego podwójnego wdowca z trójką dzieci. Cóż, tego wymagała racja urodzenia i dynastyczny obowiązek. Gdy jednak po 15 latach bezdzietnego małżeństwa została wdową, wtedy zdecydowała zrobić to, do czego wyrywało się jej serce. Władzę w księstwie oddała w ręce pasierba, a sama najpierw została dominikańską tercjarką, by po jakimś czasie objąć opieką popadający w ruinę klasztor w Albie i wieść tam życie dominikanki. Czy odtąd już nie musiała wybierać między sercem a powinnością stanu? Ależ skąd. Bł. Małgorzata Sabaudzka była tak łakomym kąskiem dla wolnych monarchów, że doszło nawet do sytuacji, w której książę Mediolanu prosił papieża o udzielenie Małgorzacie dyspensy na ponowne zamążpójście. Dla trzydziestoletniej księżnej sprawa był już jednak definitywnie rozstrzygnięta na korzyść serca. Serca, które wyrywało się do życia kontemplacyjnego i to tak głębokiego, że otworzyło przed dzisiejszą patronką mistyczne doświadczenie Chrystusa oraz – w chwili śmierci – bramy nieba. Wniosek: nie ważne czy idzie się za głosem serca, czy spełnia wolę innych – ważne, by doprowadziło nas to do Boga.