Ewelina Salnik W I czytaniu

|

11.11.2025 00:00 GOSC.PL

Mdr 2,23-3,9

 Bo dla nieśmiertelności Bóg stworzył człowieka -uczynił go obrazem swej własnej wieczności Mdr 2,23

Perspektywa zmartwychwstania rozpoznaje życie tam, gdzie po ludzku zdaje się być śmierć. I nie chodzi o wypieranie rzeczywistości, ale o doświadczenie prawdziwej Ewangelii - Jezus wciąż żyje i ma moc ożywić umarłe przestrzenie. Czasem doświadczamy tego nawet tu na ziemi: nie wiedząc jak Bóg wskrzesza to, co już nie istniało - zatracone marzenia, brak wiary czy sił… Powracają, podnosząc człowieka do nowego życia. W ujęciu Grobu Pańskiego koniec zawsze jest początkiem. Nawet moment przejścia do nieba, jest zaśnięciem na ziemi, a zbudzeniem się w życiu wiecznym - wraz z oczekiwaniem powrotu Jezusa, by wskrzesił ciało. Dlatego codzienność chrześcijan jest pełna nadziei. To niekończąca się historia, tak długo, aż objawi się zwycięstwo i pełnia, którą Bóg zamierzył dla człowieka od momentu stworzenia. Warto więc zaufać Bogu do końca i stać się świadkiem Jego wierności w wypełnieniu obietnicy wieczności.

 

ks. Tomasz Trzaska Ewangelia z komentarzem

|

11.11.2025 00:00 GN 45/2025 Otwarte

Łk 17,7-10

Jezus powiedział:
«Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: „Pójdź zaraz i siądź do stołu”? Czy nie powie mu raczej: „Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił”? Czy okazuje wdzięczność słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono, mówcie: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”».

Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać. Łk 17,10

Te słowa uczą wolności. Bo tylko ten, kto przestaje liczyć swoje zasługi, może odpocząć w prawdzie. Człowiek, który wciąż domaga się uznania, żyje w niewoli oczekiwań. Pokora, o której mówi Jezus, nie jest umniejszaniem siebie, ale spokojem wynikającym z porządku serca. To świadomość, że dobro nie potrzebuje oklasków, by było prawdziwe. Kto służy z miłości, już otrzymał wszystko, czego potrzebuje. Wiara dojrzewa, gdy przestaje być kontraktem, a staje się odpowiedzią. Być „nieużytecznym” w tym sensie to znaczy nie być koniecznym, ale być kochanym. I w tym jest największa wolność: robić dobro, nie dlatego, że trzeba, ale dlatego, że Bóg tak czyni w nas.

 

Radio eM Święty na dziś

Żołnierz. Pustelnik. Biskup. Pierwszy święty Kościoła zachodniego spoza grona męczenników. Bo istotnie przed biskupem Marcinem z Tours świętość łączona była z palmą męczeństwa. On jednak w IV wieku zmienia swoim świadectwem życia tę perspektywę. W jaki sposób? Oto kończą się krwawe prześladowania chrześcijan i nagle męczeństwo staje się zbyt wąskim kryterium dla świętości, która w Biblii oznacza przecież kogoś 'oddzielonego'. Oddzielonego od tego, co grzeszne, egoistyczne, zamknięte na sobie. I taki był Marcin, gdy zdecydował się porzucić profesję legionisty, perspektywę zwycięstw, siły, nagród wyrywanych światu mocą swoich mięśni. Jednak owo oddzielenie od zła jest równocześnie w Biblii także oddzieleniem do dobra. Do ulitowania się nad żebrakiem proszącym o pomoc w bramie pewnego miasta. Do rozpoczęcia kontemplacji Boga w modlitwie i pracy, co stanie się wzorem dla przyszłych zakonników. Do posługi biskupiej w Tours, która każe całkowicie opuścić siebie, by służyć swojemu lokalnemu Kościołowi. Służyć niczym dowódca w duchowej walce. I tak oto biskup Marcin z Tours wraca po latach do swoich legionowych korzeni, ale kompletnie wewnętrznie przemieniony, przez co robi z nich inny, Boży użytek. I to jest właśnie owa zupełnie nowa perspektywa świętości, którą św. Marcin z Tours otworzył w IV wieku przed Kościołem i dziś otwiera przed nami.

 

Redakcja Na początku było Słowo

|

11.11.2025 00:00 GOSC.PL

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI