Mdr 1, 1-7

Mądrość nie wejdzie w duszę przewrotną, nie zamieszka w ciele uwikłanym w grzech. Święty Duch uczący karności ucieknie przed obłudą, odsunie się od niemądrych myśli, wypłoszy Go nadejście nieprawości (Mdr 1, 4-5)

Mądrość jest… demokratyczna. Jest dla każdego („Mądrość bowiem jest duchem miłującym ludzi”), ale też każdego, kto do niej nie dorasta, omija („nie wejdzie w duszę przewrotną”). Żadne kryteria „konfesyjne” nie mają tu zastosowania. Żadnych gwarancji, żadnego patentu na mądrość dla tych, którzy przynależą – formalnie i w swoim mniemaniu – do „właściwej” społeczności. Jedyne kryterium: szukanie Boga w prostocie serca. „Daje się bowiem znaleźć tym, co Go nie wystawiają na próbę, objawia się takim, którym nie brak wiary w Niego”.

Słyszę w tym zapowiedź innych „demokratycznych” wartości: ośmiu błogosławieństw. Błogosławieni ubodzy, cisi, łaknący sprawiedliwości… Żadnych konfesyjnych kryteriów, żadnych „papierów” i gwarancji wynikających z przynależności. To prawda, one też mają znaczenie – dobre „papiery” z pewnością ułatwiają szukanie prawdy. Ale te same papiery mogą okazać się naszym oskarżycielem, gdy przynależność nie pójdzie w parze z prostotą serca; gdy niemądre myśli wypłoszą Świętego Ducha.

Łk 17,1-6

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Niepodobna, żeby nie przyszły zgorszenia; lecz biada temu, przez którego przychodzą. Byłoby lepiej dla niego, gdyby kamień młyński zawieszono mu u szyi i wrzucono go w morze, niż żeby miał być powodem grzechu dla jednego z tych małych. Uważajcie na siebie!

Jeśli brat twój zawini, upomnij go; i jeśli będzie żałował, przebacz mu. I jeśliby siedem razy na dzień zawinił przeciw tobie i siedem razy zwrócił się do ciebie, mówiąc: „Żałuję tego”, przebacz mu».

Apostołowie prosili Pana: «Dodaj nam wiary». Pan rzekł: «Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze”, a byłaby wam posłuszna».

Niepodobna, żeby nie przyszły zgorszenia;  lecz biada temu, przez którego przychodzą.  Łk 17,1

Któż z nas nie potknął się w życiu? Gdy zaaferowany ważnymi sprawami tego świata, nie dostrzegł znaczenia małych spraw osób nam najbliższych? Gdy wypowiedział o jedno słowo lub zdanie za dużo? Gdy pomylił fakty z plotkami? Gdy nie chciał słuchać mądrych podpowiedzi innych, zajęty swoimi mądrościami? Greckie słowo skandalos można przetłumaczyć jako zgorszenie lub potknięcie. Ono zawsze – wcześniej lub później – staje się widoczne dla innych. Jezus mówi, abyśmy uważali na siebie. Byśmy nie stali się pierwszym klockiem domino, który przewracając się, pociąga za sobą inne.

A co robią kapłani, gdy chcą odprawić nabożeństwo, że o Eucharystii nie wspomnę? Przecież im odpowiednich słów z pewnością nie brakuje. Ale i oni również korzystają ze zbioru oficjalnych tekstów liturgicznych. Albo w jaki sposób w ogóle traktujemy liturgię?

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI