Trud i obciążenie, z którymi się zmagamy, niekoniecznie motywują nas, by przyjść do Jezusa. Czasem wolimy sami się poprawić z grzechu, wyjść z nałogu, złych skłonności, gdyż dopiero wtedy będziemy w swoim mniemaniu godni spotkania z Nim. Niełatwo przyjść do Niego ze swoją biedą, słabością, której się wstydzimy, po raz kolejny i kolejny. Nieraz to my sami wkładamy sobie jarzmo zbyt ciężkie, byśmy byli zdolni je unieść. Tymczasem Jezus nie oczekuje od nas zaliczania kolejnych przeszkód czy udowadniania Mu, ile to jesteśmy w stanie zrobić i znieść. On jest cichy i pokornego serca, to znaczy łagodny i rozumiejący granice naszego człowieczeństwa.

Zacznijmy od ciekawostki: dzisiejszy patron to ostatni papież spoza Europy, aż do czasu wyboru na Stolicę Piotrową kard. Jorge Mario Bergoglio w roku 2013. Śmiało można więc powiedzieć, że św. Grzegorz III, a to o nim mowa, Syryjczyk z urodzenia, stał się znakiem zmian. W jego przypadku zmian zachodzących w Europie w VIII wieku. Bo był to czas, gdy zachodnia część dawnego Imperium Rzymskiego, targana wewnętrznymi konfliktami przemienia się w imperium Franków, a władza cesarza wschodniego w Italii niebezpiecznie się kurczy. W tej sytuacji sam Rzym, serce Kościoła, na nowo musi określić swoją terytorialną tożsamość. Kiedy więc w roku 731, w czasie pogrzebu papieża Grzegorza II, benedyktyn z Syrii zostaje niespodzianie przez aklamację ludu rzymskiego wybrany jego następcą, spodziewać się można wszystkiego. Św. Grzegorz III zaczyna jednak swoje urzędowanie zwyczajnie, od potwierdzenia ważności swojego wyboru przez bizantyjskiego władcę - będzie już jednak ostatnim papieżem, który dokona tego gestu. Dalej, nasz dzisiejszy patron wysyła do cesarza Leona III Izauryjskiego delegację z prośbą, by złagodził swoje stanowisko w sprawie niszczenia obrazów, która to praktyka dociera też do Italii. Ponieważ prośba ta zostaje odrzucona, św. Grzegorz III ekskomunikuje popieranych przez cesarza obrazoburców. Cesarz wysyła w odpowiedzi ekspedycję militarną, nakłada gigantyczne podatki na dobra kościelne i wyłącza ich część spod zwierzchności następcy św. Piotra. W tej sytuacji św. Grzegorz naprawia mury Rzymu, umacnia twierdzę Civitavecchia, a o pomoc i wsparcie militarne zwraca się do władcy państwa Franków, Karola Młota, nadając mu tytuł konsula. Równocześnie papież skupia się na ewangelizacji Europy północnej, którą władają Frankowie. Popiera działalność misyjną św. Bonifacego-Winfrida w Germanii, a do pomocy w tworzeniu struktury Kościoła daje mu również św. Willibalda z Eichstätt. Nasz dzisiejszy patron popiera życie monastyczne, zakłada nowe klasztory, wystawia kościoły, reorganizuje też nabożeństwa, by liturgicznie podkreślić znaczenie kultu świętych obrazów. Św. Grzegorz III umiera w roku 741, ale po 14 latach jego pontyfikat wyda jeszcze jeden owoc - na mapach Europy, za zgodą frankijskich królów powstanie Państwo Kościelne.