Rz 8, 1-11

Ci bowiem, którzy żyją według ciała, dążą do tego, czego chce ciało; ci zaś, którzy żyją według Ducha – do tego, czego chce Duch. (Rz 8, 5)

Czego chce ciało? Nie trudno zgadnąć. Biologia jasno komunikuje swoje potrzeby. Wśród nich są te podstawowe, niezbędne do życia. Nie brakuje też komunikatów, którymi ciało wpędza w pułapkę zmysłów, w egoizm, obojętność, a nawet agresję. Ciało ma swojego człowieka, czy to człowiek ma swoje ciało? Stojąc przed lustrem, warto postawić sobie i to pytanie. Ale najlepiej zapytać jeszcze, czego chce Duch. A później pójść za namową Pawła i dążyć właśnie do tego – tego, czego chce Duch. Z czasem okaże się, że i ciału dobrze na tej duchowej drodze. Bo dążność Ducha – tu jeszcze jeden cytat z listu św. Pawła – prowadzi do życia i pokoju. Zaś listę owoców Ducha (patrz: Ga 5,22-23) zamyka opanowanie. Dzięki niemu łatwiej będzie spojrzeć sobie w oczy, gdy przed lustrem powróci pytanie o to, czy ciało ma swojego człowieka, czy człowiek ma swoje ciało.

Łk 13,1-9

W tym czasie przyszli jacyś ludzie i donieśli Jezusowi o Galilejczykach, których krew Piłat zmieszał z krwią ich ofiar.

Jezus im odpowiedział: «Czyż myślicie, że ci Galilejczycy byli większymi grzesznikami niż inni mieszkańcy Galilei, iż to ucierpieli? Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie. Albo myślicie, że owych osiemnastu, na których zwaliła się wieża w Siloam i zabiła ich, było większymi winowajcami niż inni mieszkańcy Jeruzalem? Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie».

I opowiedział im następującą przypowieść: «Pewien człowiek miał zasadzony w swojej winnicy figowiec; przyszedł i szukał na nim owoców, ale nie znalazł. Rzekł więc do ogrodnika: „Oto już trzy lata, odkąd przychodzę i szukam owocu na tym figowcu, a nie znajduję. Wytnij go, po co jeszcze ziemię wyjaławia?” Lecz on mu odpowiedział: „Panie, jeszcze na ten rok go pozostaw, aż okopię go i obłożę nawozem; i może wyda owoc. A jeśli nie, w przyszłości możesz go wyciąć”».

Czy byli większymi grzesznikami? Łk 13,3

Śmiertelny wypadek, który implikuje w obserwatorach pytanie o ideę kary Bożej za grzech. I przekierowanie, jakiego dokonuje Jezus – nie ku lękowi, lecz ku świadomemu funkcjonowaniu na co dzień, ku budowaniu kontaktu z Panem.

Trzymając się Boga Żywego, człowiek będzie żył i nie będzie generował wizji zagrażających, zniszczeń i katastrof. Patrząc zaś na zamieszanie i hałas, które wprowadza zło, łatwo wejść w lęk. Od Niego można spodziewać się tylko dobra: nawet nieowocujące drzewo zostanie obłożone nawozem. Bogu nie szkoda nakładu pracy ani czasu. Warto przekierować wzrok na Niego, bo w Jego blasku wszystko widać wyraźnie i prawdziwie.

"Dnia 25-go października w Rzymie męczeństwo św. Chryzanta i Darii, małżonków. Po wielu mękach, jakich doświadczali za stałość w wierze, cesarz Numerian polecił ich wrzucić do dołu i zasypać ziemią i kamieniami." Taką adnotację można znaleźć pod dzisiejszą datą w Martyrologium Rzymskim, czyli oficjalnym spisie wszystkich świętych i błogosławionych Kościoła Katolickiego. I to właściwie koniec pewnych informacji o świętych męczennikach z III wieku, Chryzancie i Darii – reszta jest legendą, która rozsławiła ich dzieje około 400 lat po ich śmierci i jest „bez wartości historycznej”. Co ma jednak wartość historyczną? Badania zespołu naukowców z Uniwersytetu w Genui pod przewodnictwem paleopatologa Ezio Fulcheriego, które miały miejsce w 2011 roku. Ich celem było ustalenie co też istotnie skrywa krypta katedry w Reggio Emilia, mieście w północnych Włoszech, które ma być miejscem doczesnego spoczynku dzisiejszych patronów. "W trakcie badań znaleźliśmy dwa niemal kompletne ludzkie szkielety – 18-letniego mężczyzny i 20-letniej kobiety – które z pewnością liczą sobie ponad 1 700 lat" – podsumowuje poszukiwania wspomniany już tutaj paleopatolog – "i choć nie można mieć całkowitej pewności (…) to są przesłanki ku temu, aby uznać, że owe szczątki istotnie należą do św. Chryzanta i Darii".