Jl 1, 13-15; 2, 1-2

“Niechaj zadrżą wszyscy mieszkańcy kraju, bo nadchodzi dzień Pański, bo jest już bliski.” (Jl 2,1)

Wezwanie do publicznej pokuty nie pojawia się w próżni. Prorok Joel nawoływał do niej w czasie klęski głodu spowodowanej zniszczeniem upraw przez szarańczę. Nie tylko rolnicy i lud mieli powody do zmartwień. Sytuacja dotykała samego centrum Izraela, świątyni, w której nie można było składać ofiar. W trudnych dla wspólnoty okolicznościach prorok zapowiadał nadejście dnia Pańskiego, ostateczną interwencję Boga, podczas której dokona się powszechna odnowa. Głosił nadzieję w czasie, w którym nic nie wskazywało na zmianę sytuacji.

Ojcowie Kościoła, komentując proroctwo Joela, zwracali uwagę na symboliczny wymiar szarańczy. Widzieli w niej ludzkie słabości, a także nawiedzające człowieka pokusy. Gdy daje się im miejsce słabnie wiara. Spustoszona ziemia duszy może jednak znowu zostać nawiedzona przez Boga. Prorok zapowiada ją w kolejnych wersetach mówiąc o wylaniu Ducha Bożego.

Przeżywamy w życiu różne braki. Często przygniata nas słabość, a pokusy chcą zgasić wiarę. Warto jednak pamiętać, że w centrum naszego życia jest Bóg. On jest większy od wszelkiej szarańczy.