Jon 1, 1 – 2, 1. 11

„Co ty uczyniłeś?” – albowiem wiedzieli mężowie, że on ucieka przed Panem, bo im to powiedział (Jon 1,10)

Różnie można odczytywać dzisiejsze słowo z Księgi Jonasza. Jedni zwrócą uwagę na upór wybranego przez Boga proroka, sprzeciwiającego się powołaniu. Innych być może zbulwersuje „nachalność” Boga, który dosłownie ściga Jonasza i sprowadza burzę na okręt, którym poza nim podróżują jeszcze inni aktorzy tego dramatu. Być może ktoś przerwie lekturę na scenie, w której Pan posyła wielką rybę, by ta połknęła Jonasza… 
A może ktoś dotrwa do końca tej sensacyjnej sceny, gdy ryba wyrzuca proroka na ląd. Proroka, który uciekał przed Bogiem, nie godząc się na prorocką misję w Niniwie, a ostatecznie musi uznać, że Bóg właśnie w nim zobaczył coś, co go do tej misji predestynuje. Co takiego Bóg widział w Jonaszu, że tak bardzo chciał o niego zawalczyć? Co takiego widzi Bóg w każdym z nas, że w bardziej lub mniej dramatycznych okolicznościach walczy o nasze „tak” dla Jego woli? Czego my nie dostrzegamy w Nim, że znajdujemy argumenty, by tę wolę tak długo odrzucać?