Rt 2, 1-3. 8-11; 4, 13-17

Oznajmiono mi dokładnie to wszystko, co uczyniłaś swojej teściowej po śmierci swego męża: opuściłaś ojca swego i matkę swoją, i swoją ziemię rodzinną, a przyszłaś do narodu, którego przedtem nie znałaś. (Rt 2, 11)

Jeśli ktoś traci wiarę w sens pokornego, bezinteresownego bycia dla innych, w sens ofiarnej miłości, powinien na patronkę wybrać Rut Moabitkę. Skupiona na sobie – w drugiej osobie: „Gdziekolwiek pójdziesz, ja pójdę (…) twój lud będzie moim ludem” (Rt 1,16). Nie rozważała tego, co nastąpi w bliskiej czy dalszej przyszłości, nie chodziła z głową w chmurach, snując plany nie z tej ziemi.

W Rut zachwyciły Booza dobroć i odwaga. Wkrótce została jego żoną. Trafiła do „rodowodu Jezusa, syna Dawida, syna Abrahama” (Mt 1, 5). Bezinteresowna ofiarność przygotowała ją do roli praprababki Zbawiciela.

Pokorę, jakiej Rut uczy słuchających tej opowieści, można by porównać do nasion jałowca, najwolniej rosnącego drzewa w naszym położeniu geograficznym. Rośliny niezauważalnie zdobywającej skromną wysokość centymetr po centymetrze… przez długie dziesięciolecia. Znanej z właściwości leczniczych. 

Mt 23,1-12 

Jezus przemówił do tłumów i do swych uczniów tymi słowami: «Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą. Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi.

A wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy jesteście braćmi. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus.

Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony».

Jeden jest wasz Nauczyciel. Mt 23,8

Specyfikę relacji z Bogiem, rozumienia prawa i jego aplikacji najlepiej zna Jezus. Podobnie jak wszelkie elementy składające się na prawdziwe ojcostwo znajdziemy w Bogu. Pełnia świadomości i prawdziwy rozwój człowieka mają miejsce, gdy korzysta on z Bożego przekazu, gdy przygląda się Bogu, gdy przykłada Jego miarę do każdego aspektu życia i relacji. Poznanie Pana chroni przed manipulacją ze strony fałszywych nauczycieli, a krytyczne myślenie pozwala właściwie wybierać. Chrystus nie konfabuluje, nie bagatelizuje działań faryzeuszy i uczonych w Piśmie, ale też nie likwiduje prawa, lecz poddaje naszej refleksji. Warto ją podjąć.

Piękna, młoda dziewczyna robiąca wrażenie na otoczeniu. Pogodna, wykształcona, robotna z nieodłącznym wianuszkiem z kwiatów, który całymi dniami nosi na skroniach, czy to pracując, czy modląc się w swoim przydomowym ogrodzie. Ach jaki to uroczy obrazek, prawda? Przynajmniej do czasu, gdy nie przyjrzymy się bliżej owej różanej ozdobie na głowie Izabeli Flores de Oliva zwanej przez wszystkich Różą z Limy, w której przyszło jej mieszkać. Wtedy okaże się bowiem, że owe kwiaty ranią skórę naszej hiszpańskiej szlachcianki z XVII wieku niczym cierniowa korona. I nie jest to żaden przypadek czy związane z podkreśleniem swojej urody wyrzeczenie. To znak, że ta dziewczyna zaślubiona jest Bogu jako dominikańska tercjarka, a jej serce w każdym momencie dnia i nocy ma być zwrócone ku Bożemu Synowi cierpiącemu na krzyżu z miłości do ludzi. W tamtym czasie taka asceza, a nawet jeszcze bardziej dokuczliwe pokutne praktyki którym się poddawała dzisiejsza patronka, nie były niczym zaskakującym, ale Róża z Limy wprawiała swoje otoczenie w spore zakłopotanie owym zderzeniem delikatnego kobiecego piękna i wytrwałości oraz żelaznej woli godnej prawdziwego Bożego mocarza. Nieprzypadkowo Róża z Limy to pierwsza święta z Ameryki Południowej, której wstawiennictwo sięga dużo dalej niż rzesze kwiaciarek i ogrodników.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI