ks. Rafał Bogacki W I czytaniu

|

15.08.2025 00:00 GOSC.PL

Ap 11,19a;12,1.3-6a.10ab

„Potem ukazał się wielki znak na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.” Ap 11,19a

Jan otrzymuje od Boga wizję nieba, w którym istotne miejsce zajmuje obleczona w słońce Niewiasta. Symbolika tej sceny jest jasna: chodzi o zwycięstwo odniesione przez Chrystusa. Grzech, zło i śmierć nie mają ostatniego słowa. Prawda ta jaśnieje w spełnionym życiu Maryi. Ona przeżywała je w cieniu Chrystusa, a po zakończeniu ziemskiej drogi stała się ikoną Kościoła w chwale. W Maryi możemy „kontemplować czym jest Kościół w swoim misterium, w swojej pielgrzymce wiary, i czym będzie w ojczyźnie na końcu swojej drogi” (KKK 972). Świętując wniebowzięcie Maryi wpatrujemy się w ostateczny cel naszego życia. I razem z całym niebem możemy zawołać: „Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca”. Cieszymy się obietnicą: to, co spełniło się w Niej, spełni się także w nas.

 

Magdalena Jóźwik Ewangelia z komentarzem

|

15.08.2025 00:00 GN 32/2025 Otwarte

Łk 1,39-56 

W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.

Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała:

„Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”.

Wtedy Maryja rzekła:

Wielbi dusza moja Pana,
i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim.
Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy.
Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą
wszystkie pokolenia.
Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny.
Święte jest imię Jego.
A Jego miłosierdzie na pokolenia i pokolenia
Nad tymi, którzy się Go boją.
Okazał moc swego ramienia,
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą, Izraelem,
pomny na swe miłosierdzie.
Jak obiecał naszym ojcom
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki.
 

Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Święte jest Jego imię. Łk 1,49

Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny uświadamia nam nie tylko, jak wielkiej łaski doświadczyła Maryja, ale jednocześnie widzimy w Niej zrealizowanie obietnicy zbawienia. Cieszy się chwałą z ciałem i duszą, czyli w pełni swego człowieczeństwa. W Niej widzimy, do czego mamy dążyć, co jest naszą perspektywą życia wiecznego. Ewangelia, którą dziś rozważamy, zaprasza do uwielbienia Boga za to, jak przekraczające nasze rozumienie są Jego plany względem ludzi. „Wielkie rzeczy”, które widzi w swoim życiu Maryja, stają się dla Niej przedmiotem radości i dziękczynienia. Czy potrafimy zobaczyć, jak wiele Pan dla nas zrobił?

 

Św. Tarsycjusz brewiarz.pl

Radio eM Święty na dziś

Dzisiaj zagłębimy się w gąszcz uliczek Rzymu, ale nie będzie to wcale wycieczka turystyczna. Dlaczego? Bo jesteśmy w Wiecznym Mieście na długo przed tym, jak stało się  centrum globalnego ruchu pielgrzymkowego. Jest trzeci wiek, uliczki są brudne i wąskie, a na twarzach przechodniów zamiast uśmiechów znaleźć możemy podejrzliwe spojrzenie. Nic w tym zresztą dziwnego, bo przez Rzym - tak jak i przez całe imperium – przetacza się właśnie kolejna fala prześladowań. Każdy może być podejrzany, każdy może być znienawidzonym chrześcijaninem. Wystarczy się uważnie przyjrzeć. Ta kobieta na rogu ulicy, ta z owocami? Nie, od razu widać, że to naciągaczka, albo i co gorszego - to zupełnie nie pasuje do naśladowców Chrystusa. Może ten mężczyzna stojący w bramie? Nie, też nie.  Zupełnie nie zwraca uwagi na żebraka, który mija go prosząc o jałmużnę.  Ten chłopiec, który idzie wzdłuż ściany jednej z czynszowych kamienic, też nie pasuje do stereotypu chrześcijanina – ma najwyżej 14 lat i wygląda jak cała zgraja jego równolatków dokazujących na pobliskim placyku. O proszę, już go wołają, żeby do nich podszedł. Tylko... że on nie podchodzi. Robi coś wręcz odwrotnego, przyciska do piersi jakieś zawiniątko i przyspiesza kroku. Oni biegną więc w jego stronę, wtedy on rzuca się do ucieczki. Ktoś krzyczy, gdy chłopak na niego wpada. Choć przewraca się na ziemię, nie wypuszcza z rąk paczuszki. Zanim zdąży powstać już dopadają go ścigający chłopcy. Najpierw przypomina to zabawę – oni chcą zobaczyć, co ukrywa, a on im na to nie pozwala. Po chwili jest to już regularna bijatyka. Jakaś kobieta wrzeszczy, ale przechodnie nie zwracają na to uwagi – ot porachunki łobuzów. Dopiero przypadkowo przechodzący żołnierz rozgania bandę. Na ulicy leży zwinięte w kłębek ciało, chroniąc całym sobą to, co nadal ten chłopak trzyma w rękach. Zupełnie jakby to było najważniejszą rzeczą na świecie. A przecież to tylko zwykły kawałek chleba... Co jeszcze dziwniejsze, żołnierz ze czcią chowa ten chleb za pazuchę, a chłopca bierze na ręce i odchodzi. Jego ciało zostanie niebawem złożone w katakumbach św. Kaliksta, a chleb trafi do kapłana. Bo choć na pozór wydawał się zwyczajny, to w istocie był chlebem Eucharystycznym, który miał trafić do osadzonych w pobliskim więzieniu chrześcijan. Nie znamy imienia tego legionisty, który otoczył szacunkiem ciało dzisiejszego patrona, ale znamy imię tego, który bronił ciała Chrystusa ukrytego w Najświętszym Sakramencie, aż do swojej śmierci. Wiecie kto to taki? To wspominany nieprzypadkowo w Uroczystość Wniebowzięcia NMP św. Tarsycjusz, akolita.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI