Iz 49,1-6

Powołał Mnie Pan już z łona mej matki, od jej wnętrzności wspomniał moje imię. Iz 49,1

Bóg nie tylko powołuje człowieka, ale też wyposaża i kształtuje na drodze procesu. Od momentu stworzenia podtrzymuje tchnienie życia. Zaopatruje w talenty, pomnaża cechy charakteru. Porusza ludzkie serce do współpracy z łaską, przemienia sposób myślenia, ożywia marzenia. Wszystko, by człowiek odkrył pierwotny plan Boga Ojca: moment, w którym człowiek będzie najbardziej szczęśliwy. Ludzkimi pomysłami nie sposób odnaleźć to miejsce - potrzeba perspektywy nieba, spojrzenia miłości, które dostrzega głębiej i dalej. Stwórca ludzkiego serca najlepiej zna drogę do jego wnętrza. Wie, jak odnaleźć ukojenie i spójność pomimo zranień z przeszłości. Zamiary Boga naprawdę przekraczają najśmielsze ludzkie marzenia. Wystarczy w zaufaniu podążać za Dobrym Pasterzem (Ps 23,1).

Łk 1,57-66.80 

Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza.

Jednakże matka jego odpowiedziała: „Nie, lecz ma otrzymać imię Jan”.

Odrzekli jej: „Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię”. Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać.

On zażądał tabliczki i napisał: „Jan będzie mu na imię”. I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się. zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: „Kimże będzie to dziecię?” Bo istotnie ręka Pańska była z nim.

Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem; a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem.

On zażądał tabliczki i napisał: Jan będzie mu na imię. I wszyscy się dziwili. Łk 1,63

Narodziny Jana ukazują, że Bóg działa poza schematami, wbrew ludzkim oczekiwaniom i naturalnemu porządkowi rzeczy. Milczenie Zachariasza staje się znakiem tego, że wiara zaczyna się tam, gdzie kończą się słowa. To, co Bóg zapowiada, może wydawać się niemożliwe – jak narodziny dziecka u schyłku życia – ale Jego obietnica zawsze prowadzi do życia, nie do pustki. Imię „Jan” oznacza „Bóg jest łaskawy” i streszcza całą tę historię: łaska nie zależy od ludzkich zasług, wieku, pozycji. Przychodzi, bo Bóg tak chce. Objawia się w tym, co słabe, niepozorne, nieprzewidywalne. I to ona otwiera usta człowieka, przywracając mu zdolność mówienia prawdy i oddawania chwały.

Kto z nas nie zna tej historii? Oto kapłan Zachariasz ma widzenie anioła w czasie swojej służby w świątyni. Przez całe życie razem z żoną modlą się o potomka, a kiedy w końcu potomek zostaje im zwiastowany, Zachariasz nie potrafi uwierzyć w aż taką łaskawość Boga. Skutkiem tego traci mowę, a na świat po 9 miesiącach przychodzi dziecię nazwane imieniem Jan. Dziecię wyjątkowe. Nie tylko za sprawą anielskiego zwiastowania czy znaczącego imienia, bo imię Jan znaczy po hebrajsku tyle co "Bóg jest łaskawy". Również sposób życia i zachowania św. Jana Chrzciciela nie jest odpowiedzialny za tę wyjątkowość jego osoby. Choć powiedzmy sobie szczerze robił wrażenie. Żył na pustyni, ubrany był w odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, nawoływał do nawrócenia. Nie przebierał też w słowach, gdy widział kto przychodzi by go słuchać i dostąpić obmycia w Jordanie. A gdy zdarzyło mu się trafić na zamek władcy Galilei, Heroda II Antypasa, nie omieszkał wykorzystać okazji i upomnieć publicznie nawet samego króla, za co zresztą trafił do lochu. To wszystko musiało i robiło na ludziach wrażenie. Najlepiej oddaje to zanotowana przez Ewangelistę Marka uwaga : Ilekroć Herod posłyszał Jana, odczuwał duży niepokój, a przecież chętnie go słuchał. Zresztą ten sam autor pisze, że do Jana garnęła się "Jerozolima i cała Judea, i wszelka kraina wokół Jordanu". Jednak to wszystko, choć po ludzku obłędne i spektakularne, blednie wobec świadectwa, jakie o św. Janie Chrzcicielu dał sam Jezus. "Coście wyszli oglądać na pustyni? (...) Proroka zobaczyć? Tak, powiadam wam, nawet więcej niż proroka. On jest tym, o którym napisano: Oto ja posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby Ci przygotował drogę. Zaprawdę powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela". To dla tego świadectwa i wyjątkowej misji wskazania Mesjasza był pierwszym świętym czczonym w całym Kościele. Dostąpił w związku ze swoim liturgicznym wspomnieniem także innego przywileju. Czy wiecie państwo jakiego? Oto jako jedyny wśród świętych Pańskich wspominany jest w dniu swoich narodzin dla ziemi, a nie dla nieba. I dzień ten jest obchodzony jako uroczystość. Ponadto w kalendarzu liturgicznym znajduje się także wspomnienie męczeńskiej śmierci św. Jana Chrzciciela, obchodzone 29 sierpnia.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI