Rdz 14,18-20

Melchizedek, król Szalemu, wyniósł chleb i wino; a ponieważ był on kapłanem Boga Najwyższego, błogosławił Abrama Rdz 14, 18-20

Do południa procesja ulicami miasta, a wieczorem pełne ognia uwielbienie. Tak wygląda coraz częściej „rozkład jazdy” katolika nad Wisłą. Na mapie Polski pojawia się coraz więcej miejsc, gdzie w Boże Ciało do późnych godzin nocnych słychać ze sceny pieśni chwały. Podczas liturgii pada tego dnia tajemnicze imię: Melchizedek (dosłownie „Malki Cedek”, co w hebrajskim znaczy: „mój król jest sprawiedliwością”). 

Biblia wspomina o nim jedynie w trzech wersetach. Jest królem-kapłanem Szalemu, czyli miasta, które istniało w miejscu, w którym później Dawid założył Jeruszalaim. Wychodząc do zwycięskiego Abrama niósł w ofierze chleb i wino – czytelne symbole dzisiejszej uroczystości. Autor Listu do Hebrajczyków wyjaśnia, że Mesjasz, który według ciała pochodził z pokolenia Judy, sprawuje kapłaństwo „na wieki na wzór Melchizedeka”, a zatem nie przynależąc, podobnie jak król Szalemu do klasy kapłańskiej, przewyższa kapłaństwo izraelskie.

 

Znacie państwo tę historię o człowieku, który wyruszył w świat szukać wielkiego skarbu, a znalazł go ostatecznie na progu swojego domu? To jest właśnie przypadek dzisiejszego patrona, św. Romualda, syna księcia Rawenny, który przyszedł na świat około roku 950. Jako książęcy potomek po ludzku miał wszystko czego dusza zapragnie, a jednak nieustannie odczuwał jakiś brak. Szukając skutecznego lekarstwa na ową przypadłość, postanowił wstąpić do benedyktynów, którzy osiedli w Classe, czyli tuż pod Rawenną. Życie wspólnotowe oddane Bogu nie sprawiło jednak, by św. Romuald poczuł się spełniony, dlatego po trzech latach opuścił opactwo i ruszył dalej. Dalej, czyli na wenecką lagunę, gdzie natrafił na pustelnię św. Maryna. To w tym niewielkim eremie, w kompletnej ciszy i odosobnieniu, zaczęło nabierać kształtu to, co tak długo nie dawało spokoju św. Romualdowi. Już wiedział, że najgłębiej w swoim sercu pragnął kontemplacji. Drogą do niej była asceza, czyli odebranie ciału wszystkiego, co je rozprasza i rozleniwia. Odcięcie wszystkich niepotrzebnych bodźców płynących z zewnątrz. Jednak jak wziąć w podobne ryzy swojego ducha? Tutaj pewnym rozwiązaniem było duchowe przewodnictwo, które wobec św. Romualda pełnił św. Maryn, jednak szybko się okazało, że uczeń przerósł mistrza. Szukając rozwiązania tego problemu obaj ruszyli w drogę i tak trafili na pogranicze Francji i Hiszpanii, do benedyktyńskiego opactwa w Cuxa, które stanowiło wtedy ośrodek reformy klasztornej. Przybysze osiedlili się w pobliżu zabudowań i oddali jak poprzednio surowej ascezie, ale tym razem pod duchowym przewodnictwem przeora. Mijały lata, a św. Romulad żyjąc w Cuxa i pogłębiając swoją wiedzę w klasztornej bibliotece, odkrył w końcu to, czego tak naprawdę cały czas szukał. A gdy odkrył to wrócił do Rawenny, do opactwa Classe, gdzie ze swoimi uczniami rozpoczął życie osobne, w maleńkich celach-domkach, dzieląc w ciszy czas na modlitwę i pracę, bo wszyscy oni utrzymywali się tylko z tego, co każdy sam wyhodował na swoim małym poletku. Jednak, gdy przychodziła pora liturgii, włączali się we wspólną modlitwę pozostałych benedyktyńskich mnichów. Życie pustelnicze połączyli ze wspólnotowym na Eucharystii. Nic więc dziwnego, że założona przez św. Romualda Kongregacja Kamedulska Zakonu św. Benedykta, ma w swoim herbie dwa gołąbki pijące wspólnie z kielicha, nad którym świeci gwiazda. I nie jest to gwiazda św. Romualda z Camaldoli, gdzie powstał dom macierzysty tej wspólnoty, tylko Ducha Świętego, który prowadził naszego patrona tak długo, aż ten znalazł to czego szukał – swoją drogę do nieba.