2 Kor 9, 6-11

Wzbogaceni we wszystko, będziecie pełni wszelkiej prostoty... (2Kor 9, 11).

To nie jest czcza obietnica. Bóg jest nieskończenie hojny w obdarowywaniu nas łaskami. Wzmacnia nas i karmi, mówi do nas, jest obecny w swojej miłości i udziela nam się bezgranicznie, a nawet w nadmiarze.

Niektórzy, głodni duchowo, wciąż niezaspokojeni, żyją od rekolekcji do rekolekcji, zaczytani w kolejnych książkach, konferencjach, rozważaniach, łapiąc w locie złotą myśl, refleksję do podzielenia się w mediach społecznościowych, wciąż w pogoni za nowymi duchowymi doznaniami i "ubogaceniem" (przepraszam, nie lubię tego słowa).

Co z tym zasiewem się później dzieje? Jeśli jest odpowiednio pielęgnowane, nawożone, podlewane, jest szansa, że przyniesie owoce. Ale zwykle, zajęci wciąż spożywaniem, ludzie ci nie mają czasu, by zwrócić uwagę na jedno ziarenko, wymagające pielęgnacji i czasu na dojrzewanie. A tym bardziej, by się podzielić jego owocem i od przyjmowania przejść do dawania.

Smutny to widok takich przekarmionych, rozleniwionych, rozpierających się na życiowych kanapach i bardzo samotnych kocurów. 

Mt 6,1-6.16-18 

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej bowiem nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie.

Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.

Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni to lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę, powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.

Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę, powiadam wam, już odebrali swoją nagrodę. Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i obmyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie».

Strzeżcie się, abyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli. Mt 6,1

Wiele razy słyszymy te słowa, by nie czynić dobra na pokaz. Dzisiaj, kiedy o wszystkim piszemy w mediach społecznościowych, a selfie stało się standardem, można zapytać, czy nasze zachowania nie są sprzeczne z tym fragmentem Ewangelii. Nie są, jeżeli mówienie o czynieniu dobra, o modlitwie jest świadectwem. Są, jeżeli zaczynamy uprawiać tak zwany lans na dobrego katolika. Dzisiaj w liturgii Jezus podkreśla też, że cokolwiek czynimy dobrego, powinniśmy robić to w relacji z Bogiem Ojcem. Ta relacja jest źródłem bezinteresownego działania.

Święty Paweł pisze w swoim liście do Koryntian: "Spodobało się Bogu przez głupstwo głoszenia słowa zbawić wierzących". Głupstwo, bo czym jest ludzkie słowo, wobec rzeczywistości Słowa Wcielonego? Ale nawet to ludzkie słowo, będące dalekim i często zniekształconym echem tego Słowa, które było na początku, potrafi działać cuda. Jesienią roku 1453 zawitał do Krakowa ze swoimi kazaniami św. Jan Kapistran, przedstawiciel radykalnej gałęzi franciszkanów zwanej obserwantami. Jego kilkumiesięczna działalność wywarła tak wielki wpływ na religijne życie Krakowa, że u podnóża Wawelu powstał klasztor pod wezwaniem  św. Bernardyna ze Sieny, założyciela obserwantów, których w Polsce nazywać się będzie odtąd bernardynami.. Wstępują do niego w dużej mierze profesorowie i studenci Akademii Krakowskiej, a pośród nich i interesujący nas dzisiaj Szymon z Lipnicy. Ogień słów św. Jana Kapistrana udzielił mu się bowiem tak bardzo, że jego kazania wygłaszane w katedrze na Wawelu zapamiętano jako płomienne, jego praktyki pokutne niemal spalały jego ciało, a miłość okazywana bliźnim była tak gorąca, że zmarł niosąc im pomoc, gdy Kraków w 1482 roku nawiedziła epidemia dżumy. Tak głupstwo głoszenia słowa uczyniło z Szymona z Lipnicy świętego. A jak zmienić może nas, gdy się w nie wsłuchamy?

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI