Wj 19,1-2.9-11.16-20b 

Gęsty obłok rozpostarł się nad górą i rozległ się głos potężnej trąby, tak że cały lud przebywający w obozie drżał ze strachu. Wj 19, 1-2

Jak potężny i pełen mocy musi być Bóg, skoro nawet jego aniołowie sprawiają, że ludzie są przerażeni. Czytam o Zachariaszu, ojcu Jana Chrzciciela, któremu „ukazał się anioł Pański, stojący po prawej stronie ołtarza kadzenia. Przeraził się na ten widok Zachariasz i strach padł na niego”. Czytam o pasterzach, którzy „bardzo się przestraszyli”, kobietach, które przybiegły namaścić ciało zmarłego Jezusa a na widok aniołów „przestraszone, pochyliły twarze ku ziemi”, danielu, który po spotkaniu z archaniołem „chorował przez wiele dni”.

„Żaden człowiek nie może oglądać mojego oblicza i pozostać przy życiu” – usłyszał Mojżesz od Tego, który „przywdział mrok niby zasłonę wokół siebie”. Gdy rozmawiał z Najwyższym Izrael nie mógł podchodzić do góry. „Nie zapominajmy, że Bóg to ogrom majestatu a nie kolega z pracy, z którym majlujemy, siedząc tym samym biurku. Pokora i mądrość objawia się w czekaniu: «Wielkim czekaniem czekałem na Pana». Czekanie ma być wielkie, żeby było godne przyjąć Wielkiego Boga – opowiadał mi o. Michał Zioło. 

Może dlatego drażniło mnie zawsze określenie „szef” z serialowej „Autostrady do nieba”?

Ona miała lat 13, on 21, kiedy stanęli na ślubnym kobiercu. W perspektywie czekało ich 40 wspólnie spędzonych lat w zgodnym małżeństwie w niespokojnych czasach dzielnicowego rozbicia Polski. Co więcej, po niedawnym najeździe Tatarów konieczna stała się odbudowa zrujnowanych księstw, które Kinga i Bolesław dostali we wspólne władanie. W tym celu owa węgierska królewna  ofiarowała nawet małżonkowi część swojego potężnego posagu. To jednak nie wspólnota majątkowa, ani nawet nie 8 lat narzeczeństwa, jakim mogli się pochwalić małżonkowie, stanowiło największą siłę i najtrwalszy fundament ich związku. Co zatem nim było? Duchowa więź, której wyrazem był najbardziej spektakularny ślub, jaki złożyli nowożeńcy po udzieleniu sobie sakramentu małżeństwa w roku 1347. Oto oboje zgodzili się żyć ze sobą w czystości, co dla księcia Bolesława oznaczało publiczną rezygnację z męskiego potomka, który po nim odziedziczyłby dzielnicę krakowską i sandomierską. Tym samym razem z żoną zgadzał się on nie tyle traktować je jako swoją własność, ile raczej lenno dane od Boga, by służyć dobru poddanych. To jest ideał chrześcijańskiego władcy w praktyce. Z tego tytułu historia nadała Bolesławowi przydomek Wstydliwy, a jego żona Kinga, została wyniesiona do chwały ołtarzy.