Ap 11,19a;12,1.3-6a.10ab

Potem ukazał się wielki znak na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu. (Ap 12,1).

Kilka miesięcy temu to właśnie Maryi papież Franciszek powierzył Rok Jubileuszowy: „Powierzmy Jej cały świat, aby odrodziła się nadzieja, aby wreszcie zrodził się pokój dla wszystkich narodów Ziemi”. Wracam do tego – wyraźnie muzycznego – zdania. Wsłuchuję się w jego rytm. Stawiam akcenty: „odrodziła się”, „zrodził się”, „dla wszystkich”. Święta Boża Rodzicielko… Synowi swojemu nas oddawaj… 
Dobrze jest zatrzymać wzrok na niebie, gdzie „ukazał się wielki znak” (Ap 12,1). Dobrze też wrócić na ziemię (zachowując znak w sercu), do znajomej – najbliższej okolicy. Bo, jak zauważył w adhortacji „Gaudete et Exultate” Franciszek, „chrześcijaństwo jest przede wszystkim po to, aby nim żyć”.

J 19,25-27

Obok krzyża Jezusa stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena.

Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: „Niewiasto, oto syn Twój”. Następnie rzekł do ucznia: „Oto Matka twoja”.

I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie.

Obok krzyża Jezusowego… J 19,25

Poznajemy Maryję ze względu na Jezusa, w relacjach rodzinnych, potem w kontekście realizowanej przez Niego misji głoszenia miłości Ojca, w męce śmierci i w zmartwychwstaniu. W Maryi uobecnia się cały Izrael jako Oblubienica Pana Zastępów, w Niej przywołana jest idea współpracy z Bogiem, poznania Go, bliskości... Scena pod krzyżem w ujęciu Janowym ukazuje zamysł i działanie Boga w przyjęciu Kościoła przez Izrael i Izraela przez Kościół. Akt „zabrania do siebie”, do swojej własności, sugeruje wprowadzenie Izraela i dziedzictwa działania Boga w jego historii w wewnętrzne doświadczenie Kościoła. W Maryi w Ewangelii Bóg objawia Siebie.

Maryja Królowa Polski. Czyli kto właściwie?  W drugiej połowie XVI wieku, gdy renesansowy poeta, Grzegorz z Sambora, nazwał Maryję Królową Polski i Polaków sprawa była czytelna, bo królewska władza była konkretna. Tak konkretna, że gdy w XVII wieku klasztor na Jasnej Górze stał się redutą, o która rozbiły się fale szwedzkiego potopu, nikt nie miał wątpliwości za czyim wstawiennictwem się to stało. Dlatego też 1 kwietnia 1656 roku w katedrze lwowskiej przed cudownym obrazem Matki Bożej Łaskawej Jan Kazimierz, król Polski, mógł podzielić się swoją konkretną władzą z Maryją, obierając ją za Królową swoich państw, a Królestwo Polskie polecając jej szczególnej obronie. Ale już 3 wieki później, gdy Episkopat Polski tuż po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku zwrócił się do Stolicy Apostolskiej o wprowadzenie dla Polski maryjnego święta pod wezwaniem "Królowej Polski", monarchii już u nas nie było. Nie było więc konkretu, do którego owo królowanie tak prosto mogłoby się odwołać. Co mamy więc zrobić, żeby ta dzisiejsza uroczystość nie zatrzymała się tylko na poziomie pobożnych słów? Być może konieczne tutaj będzie podjęcie osobistego wysiłku przez każdego z nas. Wysiłku, który zmierza do odnalezienia w naszym życiu na nowo miejsca dla królowania Maryi. I wtedy, niejako oddolnie, sumą naszych poddanych Jej serc, tytuł nadany setki lat temu, znowu się ukonkretni.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI