Dz 5,34-42

Jeżeli od ludzi pochodzi ta myśl czy sprawa, rozpadnie się… (Dz 5, 38) 

Gamaliel zachowuje się bardzo rozsądnie, stosując reguły rozeznania duchowego znane nam do dzisiaj. Jeżeli coś pochodzi tylko i wyłącznie z ludzkiej wyobraźni i woli, ginie, jeżeli z Bożego zamysłu - przetrwa. Ileż to dzieł pobożnych kończyło się fiaskiem głównie dlatego, że nie wszystko, co „pobożne” jest jednocześnie „Boże”. Iluż to świętych słyszało od swoich kierowników duchowych, że posłuszeństwo jest podstawowym kryterium człowieka duchowego. Ileż to zakazywanych początkowo przez Kościół praktyk stawało się z biegiem lat, a czasem nawet wieków, gorliwie przez tenże Kościół propagowanymi! W II tygodniu wielkanocnym warto wspomnieć chociażby świętą siostrę Faustynę i nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego. I nie chodzi o to, żeby potępiać sceptyków, którzy mieli dobrą wolę. Raczej o to, by zrozumieć, że na wszystko musi przyjść czas. I to sam Bóg wie, kiedy ten najlepszy czas przychodzi. Potrzeba jednak pokory, żeby to nie tylko zrozumieć, ale i zaakceptować całym sobą. 
 

J 6,1-15

Jezus udał się na drugi brzeg Jeziora Galilejskiego, czyli Tyberiadzkiego. Szedł za Nim wielki tłum, bo oglądano znaki, jakie czynił dla tych, którzy chorowali.

Jezus wszedł na wzgórze i usiadł tam ze swoimi uczniami. A zbliżało się święto żydowskie, Pascha.

Kiedy więc Jezus podniósł oczy i ujrzał, że liczne tłumy schodzą się do Niego, rzekł do Filipa: «Gdzie kupimy chleba, aby oni się najedli?» A mówił to, wystawiając go na próbę. Wiedział bowiem, co ma czynić.

Odpowiedział Mu Filip: «Za dwieście denarów nie wystarczy chleba, aby każdy z nich mógł choć trochę otrzymać».

Jeden z Jego uczniów, Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Niego: «Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest dla tak wielu?»

Jezus zaś rzekł: «Każcie ludziom usiąść». A w miejscu tym było wiele trawy. Usiedli więc mężczyźni, a liczba ich dochodziła do pięciu tysięcy.

Jezus więc wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym; podobnie uczynił i z rybami, rozdając tyle, ile kto chciał. A gdy się nasycili, rzekł do uczniów: «Zbierzcie pozostałe ułomki, aby nic nie zginęło». Zebrali więc i ułomkami z pięciu chlebów jęczmiennych, pozostałymi po spożywających, napełnili dwanaście koszów.

A kiedy ludzie spostrzegli, jaki znak uczynił Jezus, mówili: «Ten prawdziwie jest prorokiem, który ma przyjść na świat». Gdy więc Jezus poznał, że mieli przyjść i porwać Go, aby Go obwołać królem, sam usunął się znów na górę.

Jezus wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym. J 6,11

Wszyscy ewangeliści opisują cud rozmnożenia chleba, jest to więc ważny znak w Jezusowej działalności. Tym cudem Chrystus kontynuuje tradycję cudów znanych ze Starego Testamentu, a jednocześnie stopniowo odsłania swoją tożsamość. W Ewangelii św. Jana rozmnożenie chleba stanowi znak poprzedzający mowę eucharystyczną. Jezus widzi potrzeby głodnego i zmęczonego tłumu, odpowiada na nie, ale też wie, że są oni głodni innego chleba, takiego, który zaspokoi ich serce. Jego misja nie sprowadza się do poprawy warunków bytowych słuchaczy i On sam nie chce, by tylko tak Go kojarzyć. Chleb, którym się najedli, przeminie, ten, którym On jest, daje życie wieczne.

W Aleksandrii, gdzie urodził się nasz dzisiejszy patron i gdzie sprawował później urząd biskupi, powstał przed nim herezjarcha, założyciel sekty, która zburzyła jedność Kościoła na długie lata. Był nim Ariusz, który odrzucał dogmat o Trójcy, uważając Chrystusa, za stworzonego, a nie zrodzonego z Boga Ojca. Dlaczego jednak tak dużo czasu poświęcam arianom, choć powinienem zajmować państwa czas św. Atanazym Wielkim, biskupem i doktorem Kościoła? Bo jedną z najważniejszych rzeczy, jakie można o nim powiedzieć, jest to, że utrzymał się w Kościele pomimo tej herezji, która wspierana przez cesarzy zmąciła wielu wiernym umysły. Zmąciła, bo przecież sam Jezus w Ewangelii wg, św. Mateusza nakazuje udzielać chrztu: w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego - czyli Trójcy – i taka też była trynitarna formuła udzielania tego sakramentu. Św. Atanazy dlatego został nazwany Wielkim, że wbrew filozoficznym spekulacjom, który cały ten spór wywołały, i wbrew politycznym naciskom, które herezji tej sprzyjały, słowem mówionym i pisanym bronił depozytu wiary otrzymanego przez pierwotny Kościół. Depozytu, którego na przekór wielkim i mądrym tego świata paradoksalnie strzegł zwykły lud Boży. Ten sam zresztą, który w roku 369 powiedział: 'dość' samemu cesarzowi i nie pozwolił po raz szósty na wygnanie św. Atanazaego Wielkiego ze swojej biskupiej stolicy w Aleksandrii tylko za to, że sprzeciwia się herezji arian.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI