Ooooo?

Rynek naszej gminnej metropolii. Samochodów więcej niż ludzi. Przede mną młoda mama z czterolatkiem. Malec bez przerwy coś plecie. Patrzę pod nogi, bo grudy śniegu. Nagle mały ucichł i za moment usłyszałem głośne „oooo?”. Z wyraźnym znakiem zapytania. Podniosłem oczy. Z naprzeciwka szła młoda zakonnica. W habicie. Chłopiec z rączką wyciągniętą przed siebie wiódł paluszkiem za nią. Towarzyszyło temu owo pytające „oooo?”. Nie zdziwiłem się zdziwieniem malca. Spotyka się tu czasem zakonnicę, kilka pochodzi z miasteczka i okolic (nawet z Nowego Świętowa; pozdrawiam!). Ale na naszym terenie klasztoru ani jednego. Kiedyś były. Ministrantka przygotowuje przed Mszą wezwania modlitwy powszechnej. „Proszę księdza, czym to zastąpić?”. Zwyczajne pytanie, gdy obce słowo jest dla dziecka niezrozumiałe. Pokazuje w tekście „módlmy się za osoby konsekrowane”. Nie ma czasu na dłuższe tłumaczenie. Mówię: za siostry zakonne. „Aha! Wiem”.