Z jednej strony wiara, z drugiej roztropność. Z jednej strony znamy moc Eucharystii, z drugiej Nie zabijaj.
Z jednej strony panika, z drugiej wiedza jak wirus się rozpowszechnia.
Tutaj nie ma prostych odpowiedzi, jest za to wiele pytań do naszego sumienia. I (niestety) jest też co oczywiste nasza odpowiedzialność.
Ale jest też odpowiedzialność za innych - wiadomo dla kogo wirus jest poważnym zagrożeniem. I wiadomym jest, ze złem moralnym jest narażanie tych osób na niebezpieczeństwo śmierci.

Czemu my w ogóle rozważamy tylko same skrajności? Jest XXI wiek, wystarczyłoby, żeby każdy szafarz komunii tuż przed jej rozdaniem zdezynfekował ręce czymś antybakteryjnym. Te środki działają z pół godziny, zanim się całkiem wchłoną. Do tego komunia na rękę i problem rozwiązany, rączki czyste, ryzyko zakażenia spada pewnie o jakieś 90%. Naprawdę rzecz jest do rozwiązania bez całkowitego odcinania ludzi od sakramentów. Chyba, że rozważamy całkowity zakaz publicznego sprawowania Eucharystii - ale to już, jak rozumiem, w sytuacji zakazania absolutnie każdej działalności i pozamykania wszystkich w domach? Bo zamykanie kościołów bez zamykania szkół czy biedronek mija się z celem.