1 Kor 3, 1-9

Ten, który sieje, i ten, który podlewa, stanowią jedno. (1 Kor 3,8)

Czyj jesteś? Kogo słuchasz? Jak słuchasz? Potrzebujemy autorytetów, to nie ulega wątpliwości. To zresztą ciekawy paradoks. Każdy z nas jest trochę jak niemowlę, ufne i nieporadne, potrzebujące opieki. A zarazem każdy – każdy! – z nas może być przewodnikiem w drodze dla drugiego. A może lepiej napisać: towarzyszem. Przewodnik bowiem jest jeden i nikt Go nie zastąpi. Ani papież, ani ojciec Szustak, ani ksiądz z osiedla.

O ile pamiętamy, że ci ostatni są pomocnikami Boga i mają prawo się mylić, o ile nie przywiązujemy swojego życia do ich opinii i nie uzależniamy naszych decyzji od ich aprobaty, o tyle mogą być dla nas cennymi towarzyszami – taki zainspiruje, może pokaże alternatywną drogę, czasem wesprze, gdy ciężko iść. Zawsze jednak można się z nim nie zgodzić. Co więcej, może przyjść i taki czas, że role się odmienią i ten, kogo nazywaliśmy przewodnikiem czy autorytetem, sam będzie potrzebował wsparcia i światła.

Jeden sieje, drugi podlewa. Jeden zwołuje na modlitwę, drugi powie zdanie, które daje do myślenia… Po co tworzyć obozy, rywalizować ze sobą, podważać autorytet jednego i gloryfikować drugiego, skoro wszyscy pracujemy na jednym polu? Dziś jest czas Pawła, jutro Apollosa. Dziś słuchamy Grzywocza, jutro może Benedykta XVI, ale to nie dzięki nim, lecz wsparci łaską Boga docieramy do głębi, dojrzewamy, nabieramy siły. Stajemy się jednością.