Obrazy El Greca mają niepowtarzalną, mistyczną atmosferę. Artysta osiągał taki efekt przez charakterystyczne wydłużenie postaci, pogrążonych w świetle niemającym naturalnego źródła, oraz rezygnację z malowania w tle czegokolwiek, co przypominałoby realne przedmioty lub krajobrazy. Tłem postaci Chrystusa jest tylko świetlista mandorla (owalna poświata obejmująca całą postać) oraz romboidalny nimb wokół głowy, świadczący o pochodzeniu artysty z kręgu sztuki bizantyńskiej.

El Greco silnie skontrastował spokojną sylwetkę Zbawiciela z dramatycznie wykręconymi ciałami strzegących grobu żołnierzy. Chrystusowi towarzyszą dwie szaty, które okrywały go w grobie, w drodze ku niebu zmieniły się w sztandary: biały symbolizuje zwycięstwo, a czerwony – męczeństwo.
Żołnierze, choć pozornie wydają się tworzyć bezładną grupę, swoimi ciałami zakreślają kształt owalu, będący jakby powtórzeniem umieszczonej wyżej mandorli, stanowiącej tło dla Chrystusa.

W niezwykle interesujący sposób artysta namalował sylwetkę Jezusa. Nogi Zbawiciela są wciąż ułożone w ten sposób, jakby były przybite do krzyża. Obraz ten koresponduje bowiem z „Ukrzyżowaniem” pędzla El Greca, które było umieszczone obok, w retabulum ołtarzowym seminaryjnego kościoła w Madrycie.