Uznanie swojej nieprawości, nazywanie nieprawości nieprawością to wcale nie oczywisty pierwszy krok grzesznika ku Bożemu wybaczeniu. To krok pierwszy, niewystarczający, ale wcale też nie tak łatwy, jakby się postronnym wydawało. A od czegóż stare, dobrze znane i od początku świata praktykowane samozakłamanie? Nie zmienia wszak ono swojej natury, gdy filozoficznie określić je jako „złą wiarę”, psychologicznie – jako racjonalizację, socjologicznie – jako fałszywą świadomość. Grzech jest zawsze przed grzesznikiem, ten grzech, który już skalał jego duszę, ale i ten, którego pokusa rysuje się dopiero na horyzoncie. Ktoś, kto uważa się za bezgrzesznego, ktoś dostrzegający tylko te pokusy, którym udało mu się nie ulec – nie rozpozna się w psalmie Dawidowym, nie wczyta się ze zrozumieniem w wyznanie skruszonego pokutnika.