Najnowsze Wydania
-
GN 47/2025 Dokument:(9498737,Mój król i moje królestwo)
-
GN 46/2025 Dokument:(9491720,Błogosławieni ubodzy)
-
GN 45/2025 Dokument:(9483911,Nie do opowiedzenia)
-
GN 44/2025 Dokument:(9477129,O szarej godzinie)
-
Historia Kościoła (12) 06/2025 Dokument:(9471760,Sobór sprawił, że ludzie znowu zaczęli mieć pytania do Kościoła. Edytorial nowego wydania)
Wyszukano wyników: 2511
Cudowna legenda
– Kaplica św. Rozalii jest wielkim dziękczynieniem Bogu. A pamięć o świętej, mimo upływu stu lat, nadal jest bardzo żywa. Ta kaplica naprawdę żyje. Żyje duchem św. Rozalii i pobożnością tego ludu – podkreślił w homilii ks. Antoni Sanecki, proboszcz parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Tarnowskiej Woli.
W ciemnej dolinie
Oczyszczenie Kościoła jest niezwykle bolesne, ale konieczne. Bóg zapowiada przez Ezechiela, że poznamy Go po tym, że otworzy nasze groby. Śmierć nie jest ostatnim słowem. I poznacie, że Ja jestem Pan, gdy wasze groby otworzę i z grobów was wydobędę, ludu mój. Udzielę wam mego ducha, byście ożyli.
(Ez 37,14)
Jeden dzień należy do Pana
Mieć więcej. Dla jednych znaczy to więcej sprzedać i więcej zarobić, dla drugich – więcej kupić i otoczyć się większą ilością dóbr. Trzeba więc więcej pracy. Mojej, twojej, ale zwłaszcza innych. A Bóg mówi: „Siódmy [dzień] jest szabatem Pana, Boga twego. Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służąca, ani (…) żadne twoje zwierzę, ani przybysz, który przebywa w twoich bramach; aby wypoczęli (…)” (Pwt 5,14). Nie po to, by utrudnić ludziom życie, ale by przez jeden dzień, porzucając swoje zwykłe zajęcia, mogli zobaczyć, że jest w nim coś więcej niż monotonia pracy i troska o to, by więcej mieć.
Czemu tak stoicie bezczynnie?
Twarze na zdjęciu. Co wyrażają? Nic. Te kobiety są tylko „wieszakami” na ciuchy. Tak może się stać i ze mną. Mogę być tylko odbiciem cudzych idei, aktualnych trendów, pomysłów. Św. Paweł pisze: „Chrystus będzie uwielbiony w moim ciele: czy to przez życie, czy przez śmierć” (Flp 1,20). Ciało człowieka nie jest rzeczą. Moje ciało ma być miejscem, w którym ma zabłysnąć chwała Boga wyrażona w sposób niepowtarzalny, mój jedyny.
Figa z makiem
Jak to dobrze, że Bóg w nas wierzy nawet wówczas, gdy my przestajemy wierzyć Jemu. Zaufał nam, choć było to niezwykle ryzykowne posunięcie. Oddał się w nasze ręce, narażając się na to, że zostanie przez nas odrzucony.
Jak to dobrze, że ma do nas cierpliwość i nawet nie znajdując owoców, prosi: „Jeszcze na ten rok go pozostaw, aż okopię go i obłożę nawozem; i może wyda owoc”
(Łk 13, 9).
