Serce, dusza, moc, umysł. Jak te pojęcia rozumieli ludzie współcześni Jezusowi?

Przykazanie miłości Boga i bliźniego jest zapisane już w Starym Testamencie, a konkretnie w Pięcioksięgu Mojżesza, czyli w tzw. Torze. Przy czym te dwa przykazania nie są zestawione obok siebie. Zasługą Nowego Testamentu jest połączenie miłości Boga i bliźniego w jedno najważniejsze przykazanie. U Mateusza, Marka i Łukasza nauka o przykazaniu miłości pojawia się w nieco innych kontekstach. U Marka i Łukasza powiedziane jest, że mamy miłować Boga „całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą” (Łk 19,27 i Mk 12,30). U Mateusza brakuje „całą swoją mocą”. W Starym Testamencie (Pwt 6,5) mamy zapis źródłowy: „Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił”. Wyrażenie „sił” jest odpowiednikiem „mocy”. Wynikałoby z tego, że Nowy Testament dopisał jeszcze „umysł”. Warto dodać, że przykazanie miłości względem Boga było częścią Szema Israel („Słuchaj, Izrealu”), czyli codziennej modlitwy Żydów, otaczanej niezwykłą czcią.