Jak to dobrze, że Bóg w nas wierzy nawet wówczas, gdy my przestajemy wierzyć Jemu. Zaufał nam, choć było to niezwykle ryzykowne posunięcie. Oddał się w nasze ręce, narażając się na to, że zostanie przez nas odrzucony. Jak to dobrze, że ma do nas cierpliwość i nawet nie znajdując owoców, prosi: „Jeszcze na ten rok go pozostaw, aż okopię go i obłożę nawozem; i może wyda owoc” (Łk 13, 9).