Cicha przyjaźń

Na decyzję o druku wpłynęło przyzwolenie Papieża i namowy bliskich. A zgoda Ojca Świętego była konieczna, bo to on jest bohaterem tej opowieści, zaś ważną część książki stanowią jego listy skierowane do „kochanej” albo „drogiej Dusi”. (Tak zwracał się do autorki, a przez nią, pośrednio, do całej rodziny Półtawskich). To ona wprowadzała go w świat odległych dla samotnego księdza rodzinnych spraw, ale także w rzeczywistość własnej płci, stanowiącej zawsze dla mężczyzny tajemnicę.

Wnikliwie o fenomenie ich odmienności i potrzebie wzajemnego dopełnienia pisał przyszły papież w książce „Mężczyzną i niewiastą stworzył ich”. Potwierdzeniem prawdy o doniosłej roli tego wzajemnego wtajemniczania w inne światy są słowa męża Wandy Połtawskiej, Andrzeja, zamieszczone we wstępie: „Ona zobaczyła w nim dojrzałą męskość kapłana i ojca, a zarazem współczującego brata. On w miarę tego długiego kierownictwa i współpracy poznawał w niej kobiecość”.

Ta przyjaźń połączyła dwie wyjątkowe osobowości. Wanda Półtawska przez cztery lata była więźniarką obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, przeprowadzano na niej eksperymenty medyczne. W tym czasie poznała prawdę o człowieku w ekstremalnych sytuacjach. Widziała, jak wygłodniałe więźniarki zapominały o wszelkich hamulcach i kradły jedzenie innym. Ale też jedna z jej towarzyszek niedoli była gotowa oddać za nią życie.

Po takich doświadczeniach trudno człowiekowi odzyskać harmonię wewnętrzną. W kościele Mariackim w Krakowie trafiła do spowiedzi do ks. Wojtyły. Powiedział jej, żeby codziennie chodziła na Mszę św. Udział w Eucharystii i codzienne osobiste medytacje nad Biblią stały się fundamentem ich bliskości.