ks. Rafał Bogacki: Przed powstaniem Wydziału Teologicznego rektor Uniwersytetu Śląskiego prof. Tadeusz Sławek stwierdził, że na tym wydziale ważna będzie nie tyle efektywność, co odkrywanie, stawianie pytań i odnajdywanie sensu człowieczeństwa. Jak udawało się realizować te wskazania w ciągu 25 lat istnienia Wydziału Teologicznego w Katowicach?

ks. Jacek Kempa: Słowa prof. Sławka opisują wartość wszelkich poszukiwań prawdy, niezależnie od dyscypliny naukowej. Ufam głęboko, że taka myśl towarzyszyła i towarzyszy wszystkim pracownikom naszego wydziału. Nie sposób jednak dokonać szybkiego podsumowania pod takim kątem. Spróbuję rozwinąć, dlaczego drążące stawianie pytań może być szczególnym zadaniem teologa w świecie nauk. Nie możemy zapomnieć, że u początków uniwersytetu wydziały teologiczne były jego centrum, bo rozum oświecony wiarą był traktowany jako szczytowe źródło poznania. My jednak funkcjonujemy w świecie, który określony jest przez nowożytną wizję nauki. Współcześnie na uniwersytetach istnieje wiele rozproszonych dyscyplin. Ich niezwykłe postępy są materiałem do rozmaitych przypuszczeń na temat natury rzeczywistości i sensu istnienia człowieka, świadomego podmiotu, który ten świat poznaje. Trzeba tu głębokich, krytycznych pytań, by nie ulec złudzeniu prostego rozwiązania. Teologia wraz z różnymi naukami humanistycznymi ma narzędzia, by takie pytania stawiać, ale też by podsuwać propozycje syntetycznych odpowiedzi. Teologia sama ma tu szczególne miejsce, bo już w punkcie wyjścia stawia przekonanie o istnieniu rzeczywistości wykraczającej poza ten świat – Boga osobowego, Stwórcy i Celu wszystkiego. Zwykle zwraca się uwagę na to, że takie silne założenia wyjściowe czynią ją „nienaukową”. Jednak dzięki temu samemu potrafi ona z konsekwencją zadawać głębokie pytania o naturę rzeczywistości albo – mówiąc metaforycznie – z powagą pytać o odbłyski wieczności w naszych doświadczeniach.