Łk 1,39-56 

Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.

Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała:

„Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”.

Wtedy Maryja rzekła:

„Wielbi dusza moja Pana,
i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy.
Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy.
Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą
wszystkie pokolenia.
Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny.
święte jest Jego imię,
A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie
nad tymi, co się Go boją.
Okazał moc swego ramienia,
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą, Izraelem,
pomny na swe miłosierdzie.
Jak przyobiecał naszym ojcom,
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki”.

Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.
 

Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Łk 1,49

W obliczu potwierdzenia, jakie pada z ust Elżbiety, o obecności dziecka w łonie Maryi, z Jej ust wydobywa się uwielbienie. Maryja nie ogłasza swojej wielkości, nie uwypukla swojej radości, zdumienia, wyniesienia, lecz Bożą miłość, Jego zatroskanie o ludzi. Błogosławi Boga, który zbawia, widzi, działa, jest święty i objawia się jako taki w swoim zaangażowaniu dziś. Śpiewa o Bogu nieskończenie czułym i wiernym w swojej miłości, co uchwytne jest w Jego dziełach, budzących respekt. Ogłasza Pana, którego moc objawia się w ochronie człowieka przed zniszczeniem i w wierności danemu słowu. Warto włączyć się w to uwielbienie.