Zapewne sprawia to fakt, iż autor wydobył głos „pokolenia dramatycznego” i dzięki merytorycznym komentarzom pozwolił tamtym poetom, urodzonym w okolicach roku 1920, opowiedzieć o sobie – o swoich marzeniach, cierpieniach, wielkości, życiu i śmierci. Wydobył z ich poezji więcej niż ktokolwiek dotąd. To właśnie ta książka uświadamia w pełni ich „siłę fatalną”, która sprawiła, że pamięć o nich – o Baczyńskim, Gajcym, Trzebińskim, Borowskim i innych poetach, nie tylko z grona „Sztuki i Narodu” – nie skończyła się w momencie śmierci, lecz nasiliła się i trwa, obrasta nowymi znaczeniami, inspirując kolejne pokolenia. Podkreślić trzeba też fakt, że po raz pierwszy dołączony został do tego grona „Ziutek” – Józef Szczepański, harcerz, żołnierz „Parasola”, autor popularnego „Pałacyku Michla” i wstrząsającego wiersza o „czerwonej zarazie”. Bardzo cenne są w tej książce refleksje o roli piosenki – popularnego gatunku liryki podziemnej, będącego świadomym wyborem artystycznym. Osobną wartość mają starannie dobrane manifesty.