Marcin Jakimowicz: „Podupadł poważnie na zdrowiu. Prawdopodobnie spowodowane było to niezwykle ascetycznym trybem życia (czuwania nocne, posty, umartwienia, biczowanie ciała)” – pisali o św. Stanisławie Kostce biografowie. A może, gdyby nie taki tryb życia, nie umarłby jako 18-latek i służyłby Bogu przez kolejne kilkadziesiąt lat? Warto tak gdybać?

o. Roman Groszewski SJ: Myślę, że nie warto. Trzeba patrzeć na takie historie przez pryzmat czasów i modelu świętości, który w nich obowiązywał. Stanisław chorował na malarię lub tyfus. To nie było przeziębienie. Być może jego tryb życia nie sprzyjał wyzdrowieniu, ale musimy spojrzeć na tę rzeczywistość przez pryzmat tamtego modelu świętości i mieć świadomość, że to, co jest jednostkową, wyjątkową drogą do świętości, nie jest żadnym obowiązującym wzorcem czy standardem. Wraz z nim formowali się inni nowicjusze, którzy nie żyli tak ascetycznie, ale prowadzili zwyczajne życie, które też owocowało świętością.