Bo nawet idąc kwietną łąką, „nie idziemy / sami”. Towarzyszą nam „postaci z powietrza”, będące świadectwem obecności tego, który w wierszu „zostawcie nas samych” potrafi „przyjść / i zostać”, jakby go nie było. Nie widać go, a jednak jest, jak Chrystus przenikający przez zamknięte drzwi, którego nie umieli poznać uczniowie. Wiersze Pacześniaka zaświadczają, że niewidoczny Stwórca przenika przez zamknięte drzwi rzeczywistości. Czuć to zwłaszcza wtedy, gdy, jak w przywołanych wyżej strofach, relacja między Bogiem a poszukującym go staje się tak intymna, jak właśnie w tej poezji. Podmiot liryczny odważnie zarzuca sobie, że mimo całej swojej wiary nosi w sobie znany z dzieciństwa stary kościół w Boguchwale, mając świadomość, że jak każdy niezdecydowany wędrowiec – nie potrafi go ominąć, ale też do niego wejść. A jednak wchodzi do kolejnych świątyń świata stworzonego, przyzywając Boga ascetycznie, bez nadmiaru słów w pełnych blasku strofach zastygłych w czasie, a może poza nim, bo wkraczających w obszary miłoszowej „drugiej przestrzeni”. Pośród kruchego życia oprawnego „w trumienne drewno” woła do niego słowami przebijającymi się „na wskroś” (to jest życie). Świadomy paradoksu, który odkrywa w „jak to”, że „język / łamie się / zawsze tam / gdzie próbuję / mówić / bez wątpienia”. Jednak, wbrew temu rozpoznaniu, w tych wierszach nie widać wątpienia. Czuć w nich spokój pełnego lata, rzucającego blask na wszystkie pory roku, zalepiającego tytułowym „plastrem jasnej przestrzeni” jesienno-zimowe mroki i cienie. Czytając „wołanie od morza”, odkrywamy, że tajemniczy plaster to nic innego jak miłość. Miłość jawiąca się jako nastawienie do życia, co Pacześniak wykłada w wierszu „wewnętrzny stan”, sprawiająca, że dom, który stworzył z żoną Beatą (jej dedykował ten utwór), stał się miejscem przypominającym świątynię. Udało się to dlatego, że małżonkowie dbają, by to był ich teren święty. „gdyby tu nie / wstępować co dzień / jak do świątyni / niczego by / nie było” – podkreśla. Sacrum, będące znakiem miłości Bożej, jawi się tu też jako znak miłości ludzkiej. Klękajmy przed cudem kolejnego dnia – podpowiada autor i to, wydaje się, podstawowe przesłanie płynące z tego ważnego tomu, do którego warto wracać.