Ikona chwały

Ap 11,19a;12,1.3-6a.10ab

„Potem ukazał się wielki znak na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.” Ap 11,19a

Jan otrzymuje od Boga wizję nieba, w którym istotne miejsce zajmuje obleczona w słońce Niewiasta. Symbolika tej sceny jest jasna: chodzi o zwycięstwo odniesione przez Chrystusa. Grzech, zło i śmierć nie mają ostatniego słowa. Prawda ta jaśnieje w spełnionym życiu Maryi. Ona przeżywała je w cieniu Chrystusa, a po zakończeniu ziemskiej drogi stała się ikoną Kościoła w chwale. W Maryi możemy „kontemplować czym jest Kościół w swoim misterium, w swojej pielgrzymce wiary, i czym będzie w ojczyźnie na końcu swojej drogi” (KKK 972). Świętując wniebowzięcie Maryi wpatrujemy się w ostateczny cel naszego życia. I razem z całym niebem możemy zawołać: „Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca”. Cieszymy się obietnicą: to, co spełniło się w Niej, spełni się także w nas.