Szczęście

Wj 34, 29-35

... skóra na jego twarzy promieniała na skutek rozmowy z Panem (Wj 34, 29b).

Pamiętam moją przyjaciółkę po jej powrocie z ośmiodniowych rekolekcji ignacjańskich. To było dawno temu, ale do dziś mam przed oczami jej twarz. Promieniała. Wyglądała, jak szczęśliwie zakochana. Roześmiane oczy, uśmiech, który rozświetlał otoczenie. Była odmieniona. "No coś ty!" - kręciła głową z niedowierzaniem, gdy mówiłam: promieniejesz!

Spotkanie z Bogiem zostawia w człowieku ślad. Czasem sami nie wiemy, jak jesteśmy przemienieni. Odbijamy się w oczach innych osób, które dziwią się blaskiem bijącym z twarzy człowieka doświadczającego bliskości z Panem.

Rozejrzyjmy się wokół siebie. Ile takich promieniejących twarzy widzimy w kościele, na niedzielnej Mszy w parafii? A my? O kim z nas ludzie bliscy mogą opowiadać: skóra na jego twarzy promienieje? Gdybyśmy naprawdę mieli świadomość przebywania z Panem, nasze świątynie, ulice naszych miast byłyby nieustannie rozświetlone blaskiem ludzi szczęśliwych.