Zabieganie o chleb w nocy

Chrystus zalecał uczniom modlitwę, pokazując im własny sposób zwracania się do Boga. Po zmroku lub przed świtem szedł na modlitwę, uciekał przed zachwytem tłumów. Nie mówił: „jaki ja jestem zmęczony, wszystko na mojej głowie!”. Natomiast przestrzegał uczniów: „Syn nie może niczego czynić sam z siebie, jeśli nie widzi Ojca czyniącego” (J 5,19). „Ojcze nasz” to modlitwa, którą Jezus przekazał swoim uczniom. W tej modlitwie wyraził On samego siebie. Często zresztą powoływał się na swoją więź z Ojcem: „Ojcze, dziękuję Ci, żeś mnie wysłuchał. Ja wiedziałem, że mnie zawsze wysłuchujesz” (J 11,41-42); „Czyż nie mam pić kielicha, który Mi podał Ojciec?” (J 18,11); „Ojcze, otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył” (J 17,1). Imię Ojca wypowiadał, by pielęgnować w sobie gotowość rzucenia się z miłości w Jego ręce. Chrystus nie chce nas zatrzymać przy sobie, ale prowadzi do Ojca. Modlitwą Pańską potrafi właściwie posługiwać się jedynie ten, kto w wodach chrztu otrzymał ducha usynowienia, przeżył swe nowe narodziny. Dlatego też modlitwy tej uczono katechumenów krótko przed zanurzeniem w sadzawce chrzcielnej. Jak w sakramencie chrztu Jezus wydobył nas ze śmierci grzechu i podniósł do poziomu pretendentów do nieba, tak też modlitwa „Ojcze nasz” siłą swej wewnętrznej dynamiki dźwiga grzesznika ku bezkresnej miłości Boga.

Potrzebujemy modlitwy – mówił Chrystus, zachęcając nas wręcz do postawy natrętnych petentów, którzy nawet w nocy narzucają się Bogu ze swoim pragnieniem życia w chcianej, błogosławionej zależności od Niego. Łacińskie określenie modlenia się – precor – leży blisko innego łacińskiego słowa praecarius, co oznacza: kruchy, niepewny. Jeśli nasze życie jest do tego stopnia kruche i nietrwałe, oznacza to, że nigdy nie będziemy w stanie zaakceptować go bez modlitwy.

Wielu świętych nie uzależniało modlitwy od nastroju czy wewnętrznej potrzeby. Gdy szli na modlitwę, mówili: „idę walczyć”. Byli świadomi, że modlitwa, stała i uporczywa, sprzyja przeprowadzaniu nas ze stanu obojętnych obserwatorów czy też klientów doczesnych dóbr duchowych do stanu uczniów. Tak postępował Jezus w stosunku do ludzi, którzy podążali za Nim z ciekawości bądź przymuszeni problemami. Przyciągał ich ku sobie modlitwą, najpierw własną, a potem tą, której ich nauczył. Początkiem Kościoła była wytrwała modlitwa Zbawiciela. Także dziś pozyskiwanie nowych uczniów Chrystusa musi przechodzić przez wysiłek modlitwy przypominającej prośbę o chleb dla gości w środku nocy. Istnieją tylko dwa sposoby, by przeżyć życie – w desperacji albo na modlitwie. Współczesna pretensja człowieka do uniknięcia jednego i drugiego jest niczym innym jak ideałem kogoś, kto nie chce odczuwać niczego. Św. Franciszek Salezy przepowiadał, że w pewnym momencie ludzkich dziejów dojdzie do ponownej potężnej eksplozji świętych na ziemi. Oczekiwanie na ten moment pozostaje modlitwą.