Jak woda na pustyni

Rdz 21, 5. 8-20

Wstań, podnieś chłopca i weź go za rękę (Rdz 21, 18).

Dużo tu niedobrych emocji, błędnych decyzji, niewłaściwych wyborów, a nawet okrucieństwa. Źle się czyta opowieść o tym, jak ludzie żyjący w przymierzu z Bogiem nie mają problemu z wypędzeniem na pustynię bezbronnej kobiety i jej dziecka. Ale naprawdę zdumiewające w tym wszystkim jest to, że Wszechmocny poparł tę decyzję, polecił Abrahamowi, by posłuchał Sary i oddalił Hagar wraz z Izmaelem.

W tym morzu zła obecna jest jednak iskierka nadziei, bo oto Bóg ma plany wobec Izmaela, a to znaczy, że nie spotka go na pustyni śmierć. Ta iskierka rozbłyska, gdy czytamy, że Anioł Boży jest z nimi i dba, by nie umarli z pragnienia. 

Nie zapominajmy o tej iskierce. Bez względu na wszystko, bez względu na to, jak bardzo pokomplikowaliśmy sobie życie i jak daleko się posunęliśmy w złych decyzjach, bez względu na to, jak bardzo ranimy i jesteśmy poranieni przez bliskich – Bóg wie, co robi. On nas odnajduje na pustyniach życia – nie ma znaczenia: czy sami na nich pobłądziliśmy, czy ktoś nas tam wypchnął – i obmywa swoją ożywczą wodą nasze wyschnięte na wiór serca, spragnione miłości, tęskniące do nadziei.