Gdy byłam dzieckiem, o 1 września myślałam jak dziecko: będzie super! Perspektywa optymistyczna. Ale miło było przez pierwszych parę lat. A potem to się zaczęło... W liceum 1 września napawał i strachem, i niechęcią. Myślałam (naiwnie): „Dorosłości, nadejdź! Przynajmniej pierwsze wrześnie będą spokojne!”.