W moich czasach studenckich „chodziło się na Tischnera”. Wykłady w Collegium Witkowskiego UJ w Krakowie ściągały we wtorkowe wieczory prawdziwe tłumy. Pamiętam jego śmiejące się oczy i inspirujące rozmowy podczas egzaminów. Zdążyłam jeszcze, zanim zachorował, przeprowadzić z nim kilka wywiadów. I poznać smutek, kiedy powiedział, że już nie będzie kolejnych nagrań. Zaczynał wtedy krzyżową drogę ciężkiej choroby. Pamiętam też pogrzeb w Łopusznej, spłakanych górali, zachmurzone niebo i drżący głos kard. Macharskiego, który mówił nad jego trumną: „Księże profesorze – witaj w domu!”.