Przymierze w ciemnościach

Rdz 15, 1-12. 17-18

O Panie, mój Boże, jak będę mógł się upewnić, że otrzymam go na własność? (Rdz 15, 8)

Nie miał właściwie podstaw, by zaufać. Bóg złożył mu obietnicę, ale minęło wiele lat i... nic się nie działo. Zwątpienie, pytania, niepewność odzywały się w jego sercu coraz silniejszym głosem. Bóg ponownie złożył mu obietnicę. I co? Miał łatwo uwierzyć, że wreszcie się wypełni, choć jego życie zmierzało ku zmierzchowi?

A jednak uwierzył. Nie tak od razu. Łączyła go z Bogiem silna więź, miał więc w sobie taką odwagę, by zadawać Mu pytania, by mówić: "Nie wierzę Ci! Udowodnij!". W swojej bezsile, zawiedzionych nadziejach, w ogarniającym go lęku i głębokich ciemnościach - zaufał od nowa.

Tak zawiera się przymierze z Najwyższym. Pośród ciemności, w trwodze życia docierającego do kresu, w pragnieniach, które miały się nigdy nie wypełnić, rozpłomienia się ogień niby gorejąca pochodnia wiary. Bo Bóg nie łamie obietnic danych przyjacielowi.

Spójrz na niebo, Abramie, i policz gwiazdy. Nadszedł czas na spełnienie obietnicy Pana.