Wstyd i moc

2 Kor 12, 1-10

Najchętniej więc będę się chlubił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa. (2 Kor 12, 9)

Kto potrafi szczycić się przed sobą własnymi słabościami, ten zdobywa szczyt pokory. Kto unosi się pychą, prędzej czy później upada. Duchowa droga, po której poruszamy się wraz ze św. Pawłem, pełna jest podobnych paradoksów. „Ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny” – puentuje autor listu. A jego wypowiedź z pewnością okaże się trudna, a może i szalona, dla kogoś, kto nie odnalazł jeszcze źródła wspomnianej mocy, czyli Chrystusa.

Nadmierne skupianie się na sukcesach czy odsuwanie w niepamięć słabszych punktów w życiorysie to krok w stronę blokady darów nieba. Im silniej w człowieku narasta przekonanie, że zawsze powinien (i potrafi) polegać na sobie, tym trudniej przyjąć wsparcie od innych i zawierzyć Bożej łasce. Ważne, by znać dokładną miarę (nie przeceniać, nie pomniejszać) własnej osoby. A do tego przydaje się odrobina dystansu… oczywiście do siebie.