Podniesienie

Miał cięty język. „Nie brał jeńców”. „Chrześcijaństwo i Ewangelię mamy nie tyle za sobą, ile przed sobą” – mawiał. Gdy zachorował na raka krtani część środowisk zaczęła otwarcie oskarżać go o krytykę nauczania Jana Pawła II, choć to Tischner, a nie wspomniani publicyści był regularnie zapraszamy na papieskie obiady. Jedna scena pokazuje, jak bardzo byli sobie bliscy i jak bardzo papież z Wadowic był wrażliwy na wyłowienie z tłumu i pocieszenie odsądzanego od czci i wiary człowieka. 

- Podczas pielgrzymki do Polski papież dostrzegł Józia w ciasnym szpalerze ludzi stłoczonych w kościele – opowiadał mi Kazimierz Tischner, brat autora „Etyki solidarności” - Podszedł do niego, przebił się przez grupę wiernych. Musiał go spotkać. Pisali do siebie przez cały czas, to była bardzo bogata korespondencja. W czasie ostatniego spotkania na Wawelu Józek siedział w kącie, z boku. A papież go tam odnalazł i powiedział głośno: „Józiu, latałem nad twoją bacówką”. Bardzo go to podniosło i pokazało, jak są sobie bliscy. 

„Dialog to nie tylko rozmowa, ale spotkanie człowieka z człowiekiem” – pisał Tischner – „Co znaczy: być dobrym? Co znaczyło dla Chrystusa: być dobrym? Uzdrawiać chorych, pocieszać – tak, to racja. Ale przede wszystkim znaczyło: odpłacać dobrym za złe. Tutaj Chrystus wniósł jakby największą rzecz w historię świata. Chrystus pokazał, jak w życiu należy wznieść się ponad zasadę odwetu. Jest ona głęboko zakorzeniona w ludzkiej naturze: oko za oko, ząb za ząb, złe słowo za złe słowo. Ale jeśli tak człowiek będzie postępował, wtedy nigdy nie będzie końca złu. Ktoś musi pierwszy powiedzieć: dość. Ktoś pierwszy musi za kamień odpłacić chlebem”.