Jasny ślad mądrości Boga

W pierwszą niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego obchodzimy w Kościele uroczystość Najświętszej Trójcy. Liturgia słowa ma pokazać naukę o Trójcy jako zakorzenioną w Piśmie Świętym. Stary Testament nie znał jednak ani Syna, ani Ducha Świętego. Znaleźć w nim można za to pewne intuicje, że Bóg, Pan nieba i ziemi, „jest jedyny, ale nie jakby samotny” – jak czytamy w Katechizmie Kościoła Katolickiego; że jest „współistotną Trójcą”. Wybrany na pierwsze czytanie tej uroczystości fragment z Księgi Przysłów wyraża jedną z takich starotestamentalnych intuicji. Jest to część dłuższego wywodu, w którym mądrość, na potrzeby narracji tej księgi spersonifikowana, przedstawia samą siebie. Zdaniem biblistów zabieg ten utorował drogę do przedstawienia parę wieków później przez ewangelistę Jana Jezusa jako Logosu – Boskiego Słowa (porządkującą zasadę), które dla naszego zbawienia „stało się ciałem i zamieszkało wśród nas”. Warto jednak czytać ów tekst z Księgi Przysłów także bez tego „trynitarnego” odniesienia, bo niesie ważne przesłanie.

Wskazuje mianowicie na prawdę, że Bóg jest mądry. Nieweryfikowalne? Wręcz przeciwnie! Tekst ten przypomina, że Bożą mądrość możemy odkryć, patrząc na stworzony przez Boga świat. Bo Mądrość była z Nim, „gdy kreślił sklepienie nad bezmiarem wód; gdy w górze utwierdzał obłoki, gdy źródła wielkiej Otchłani umacniał”. Właśnie obserwując mądrze urządzony świat, odkrywamy, że niezwykle mądry musi być Ten, kto go tak urządził.

Jest pewnym paradoksem naszych czasów, że poznając coraz lepiej otaczającą nas rzeczywistość, odkrywając sprawy, o których jeszcze kilkaset lat temu ludzie mogli tylko śnić, nie kojarzymy tego z Bożą mądrością, lecz naiwnie powtarzamy, że to wszystko „samo się zrobiło”. Przyroda nie zna procesu wyłaniania się czegoś z niczego. Nie zna też praw nią rządzących, które powstałyby z niczego. Owo doskonałe dobranie różnorakich wielkości, proporcji w świecie szeroko rozumianych fizyki i biologii wskazuje na to, że stoi za tym Mądrość, Logos; że stoi za tym Stwórca. Zamiast się pysznić rozumem, człowiek powinien raczej przed Nim klęknąć.