Jezus żyje!

Dz 25,13-21

... o którym Paweł twierdzi, że żyje... (Dz 25,19)

Czwórka pogan i jeden chrześcijanin. Ciekawe, bardzo interesujące to postaci – wystarczy przytoczyć słynnego Flawiusza: „Co się tyczy Berenike, to po śmierci Heroda, swojego męża i stryja, przez długi czas żyła we wdowieństwie. Gdy zaczęły krążyć pogłoski, że żyje z bratem, nakłoniła Polemona, króla Cylicji, aby poddał się obrzezaniu i pojął ją za żonę. Sądziła, że w ten sposób dowiedzie, iż podejrzenia są fałszywe”. Berenika jednak opuściła Polemona i wróciła do brata, z którym żyła do 60 r., kiedy to do Cezarei przybył Paweł. I o to toczy się sprawa: o uwięzienie Pawła. „Król Agryppa i Berenike przybyli do Cezarei powitać Festusa. Gdy przebywali tam dłuższy czas, Festus przedstawił królowi sprawę Pawła”. Pośród wielu rozmaitych słów opisujących historię uwięzienia Apostoła, pada w wypowiedzi Festusa krótki opis jego winy: „spory o ich wierzenia i o jakiegoś zmarłego Jezusa, o którym Paweł twierdzi, że żyje”. 

Fascynująca jest zwięzłość tej Ewangelii! Sprowadza się do dwóch słów. Pierwsze to: „Jezus”, drugie to: „żyje”. W pewnym sensie niczego więcej nie potrzeba, wszystko inne z tej implikacji pochodzi. Jeżeli wierzymy, że Jezus żyje, to... dopisać można wszystko, co streszcza chrześcijańskie życie. Jezus żyje. Czy dwa tysiące lat po tych wydarzeniach wciąż jest to dla nas kwintesencja naszej wiary?