Kogo słuchamy?

Dz 20, 28-38

Wtedy wszyscy wybuchnęli wielkim płaczem (Dz 20, 37)

Roztropny wybór duchowego przewodnika czy nauczyciela musi uwzględniać kilka czynników, o których mówi dziś św. Paweł. Szukajmy więc, po pierwsze, wśród uczciwych. To znaczy takich, którzy szanują prawdę i głoszą Ewangelię w całości, a więc również w tym, co trudne do przyjęcia. Takie głoszenie wiąże się często ze łzami – bo może prowadzić do odrzucenia, bo trafia na opór, bo powoduje ból. Jednak cząstkowa prawda nie jest prawdą. Staje się nauką przewrotną. Szukajmy tych, którzy nie czują się właścicielami prawdy, ale są jej pokornymi poszukiwaczami.

Po drugie, szukajmy tych, którzy autentycznie się troszczą o wspólnotę i o każdego z jej członków. Nie chodzi tylko o ludzi wrażliwych, empatycznych, pragnących dla drugiego wyłącznie dobra i doświadczających, że „więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu”.

Chodzi o ludzi mężnych, którzy potrafią przyznać, że prawdziwym zagrożeniem nie są wilki, które okrążają stado z daleka, ale te, które znajdują się wewnątrz, często przebrane za łagodne owce. 

Chodzi o ludzi, którzy nie upiększają rzeczywistości i nie zamykają na nią oczu, bo wiedzą, że w Kościele są ludzie piękni i czyści, ale są też tacy, którzy nie mają czystych intencji. Dlatego trzeba zachować czujność i roztropność. Dlatego w obronie słabych należy stawać bez wahania. 

Płacz za człowiekiem, który troszczy się o dobro drugiego i o czyste słowo Ewangelii, jest inny niż płacz z powodu tego, kto okazał się drapieżnym wilkiem i nie oszczędził stada w imię własnych interesów, pragnień i żądz.