Zamieszanie i ludzie

Dz 18,9-18

Pan przemówił do niego w widzeniu: „Przestań się lękać” (Dz 18, 9)

Zamieszania wokół Pawła było mnóstwo. I to już od samego początku. Ktoś tu ciągle kogoś bije, ciąga po sądach, ucieka, przekonuje. Dzieje Apostolskie, wcale nie taka długa księga, wciągają zwrotami akcji, przemianą bohaterów, czasem metaforyką, a czasem szczegółowością opisów. Nie powinno nas to dziwić, są przecież opisem tworzenia się wspólnoty, którą sam Chrystus nazwał swoją Oblubienicą, utożsamiając ją momentami z samym Sobą („Dlaczego MNIE prześladujesz”?). Tak właśnie rodził się Kościół: wśród wielu przeciwieństw, zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych, sporów, nawet awantur. Wystarczy przypomnieć napomnienia udzielane Piotrowi przez Pawła w związku z jego nieszczerym zachowaniem w kontekście przyjmowania pogan do Kościoła – „sprzeciwiłem mu się, bo na to zasłużył”, stwierdził Apostoł Narodów. 

Kiedy po dwudziestu jeden wiekach zżymamy się czasem na to, co wśród nas – w Kościele - jest niedoskonałe i na to, co dotyka nas z zewnątrz, pamiętajmy, że właściwie od samego początku tak było. Opisane w dzisiejszym pierwszym czytaniu wydarzenia z Koryntu pokazują jak bardzo rzeczywistość boska miesza się na tej ziemi z ludzką. I dobrze, że tak jest, z prochu przecież powstaliśmy, w proch się obrócimy, ale nasza ojczyzna jest w niebie. Nie wolno nam o tym zapomnieć.