Tak, doskonale wiemy, że to Syn Człowieczy jest panem szabatu, że to szabat jest dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Nauczono nas, że chrześcijaństwo uwolniło religię objawioną od bezmyślnego przestrzegania przepisów, od przerostu instytucji nad duchem. Ale czy w praktyce nasze chrześcijaństwo nie wpada w podobną niewolę? Czy nie mamy naszych nienaruszalnych norm, które stają się ważniejsze od konkretnego człowieka?