Los padł na....

Dz 1, 15-17. 20-26

Ty, Panie, znasz serca wszystkich, wskaż z tych dwóch jednego, którego sobie wybrałeś (Dz 1, 24)

Los padł na Macieja. Albo na Roberta. W ostatnich dniach dostaliśmy porządną lekcję, jak wygląda współpraca między ludzkim rozeznawaniem a działaniem Boga.

Człowiek dostrzega potrzebę, jakiś brak. Jak wspólnota, w której ubyło człowieka. Judasz wybrał zdradę. Albo ukochany ojciec zmarł. Pustka i ból powstają w każdym z tych przypadków, choć i osoby są inne, i ich motywacje diametralnie różne. Dostrzec brak – to początek.

Potem trzeba odpowiedzieć na pytanie, czego konkretnie nam brakuje? Jakie kryteria powinien spełniać ten, kto ma zająć puste miejsce? Piotr był konkretny: ma to być człowiek, który towarzyszył Jezusowi i apostołom, świadek zmartwychwstania. A nasze kryteria? Różne. Dość powiedzieć, że wpatrując się w komin nad Kaplicą Sykstyńską, każdy z nas miał swoje marzenia, a wielu widziało konkretne twarze.

Ale to nie jest ślepa maszyna losująca. Takie wybory nie należą do ludzi, tylko do Boga. „Ty, Panie, znasz serca wszystkich, wskaż jednego, którego sobie wybrałeś”… Nie wiemy, czy Maciej był kandydatem idealnym dla wszystkich. Wiemy, że kard. Robert nie przychodził wielu osobom na myśl. Ludzkie kalkulacje bywają różne od zamysłów Boga. Chodzi o to, by jednego z drugim nie pomylić.

Pan sam wskazał. Nie ma rozeznawania bez modlitwy i zawierzenia. Ale nie ma go też bez nazywania ludzkich pragnień i potrzeb, bez zaangażowania i poszukiwań. Ot, taka to tajemnica współpracy Boga i człowieka.