Ta postawa umacnia mnie i motywuje do jeszcze silniejszego wołania za moim Panem – ulituj się nade mną, bo nie poradzę sobie sama, a sprawy doczesne mojego życia przerastają mnie! Ty dopomóż mi! Kogo mam prosić, jak nie Ciebie? Dlatego wierzę, że skoro „i szczenięta jedzą okruchy, które spadają ze stołu ich panów”, to o ileż bardziej Pan pochyli się nad moimi potrzebami i troskami. Przecież jestem Jego umiłowanym dzieckiem!