Kolędowanie ocalałych. W Złotoryi przetrwała najstarsza tradycja śpiewacza w Europie

Dramatyczne wydarzenia roku 1553 opisał ich naoczny świadek, Martinus Tabornus. „Nieraz zaraza zabierała w ciągu jednej nocy wszystkich mieszkańców domu. Inni, którzy jeszcze zachowali zdrowie, obawiali się odwiedzać chorych, więc ci, będąc zaniedbanymi, umierali z pragnienia i głodu. Grabarze zmarli na samym początku i z tego powodu zmarli pozostawali niepogrzebani w upale nieraz cztery dni. Dlatego unosił się straszny i nie do wytrzymania fetor, który zarazę wzmacniał i pomnażał. (…) To wymieranie trwało przez lato, jesień aż do zimy. W czasie zimy powrócili do domów ci, którzy przedtem uciekli” – relacjonował.

oceń artykuł